مشاهده «ویروس‌های خون‌آشام» برای اولین بار!

دانشمندان «دانشگاه مریلند در بالتیمور» برای اولین بار ویروس‌هایی را مشاهده کرده‌اند که مانند خون‌آشام به گردن ویروس‌های دیگر می‌چسبند و از آن‌ها برای ورود به سلول میزبان کمک می‌گیرند.

به گزارش ایسنا، دانشمندان برای اولین بار ویروس‌های خون‌آشام را مشاهده کرده‌اند. این ویروس‌ها، پاتوژن‌هایی هستند که به ویروس‌های دیگر می‌چسبند تا خود را تکثیر کنند.

از نظر تئوری، پژوهشگران برای دهه‌ها می‌دانستند که برخی از ویروس‌ها بر خلاف بسیاری از ویروس‌های خودتکثیرشونده، سایر ویروس‌ها را شکار می‌کنند. اکنون گروهی از پژوهشگران «دانشگاه مریلند در بالتیمور» (UMBC)، این فرآیند را که شامل یک ویروس «اقماری» و «کمکی» است، زیر میکروسکوپ مشاهده کردند.

نوعی ویروس موسوم به سویه باکتریوفاژ که باکتری‌ها را آلوده می‌کند، روی گردن ویروس منتقل شده از خاک می‌چسبد؛ یعنی جایی که کپسید به دنباله ویروس می‌پیوندد.

«تاگید دکاروالو» (Tagide deCarvalho) زیست‌شناس و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: وقتی آن را دیدم، باورم نمی‌شد. هیچ کس تا به حال ندیده است که یک باکتریوفاژ یا هر ویروس دیگری، به یک ویروس دیگر متصل شود.

ویروس اقماری یک سویه عفونی است که در طول چرخه حیات خود برای پشتیبانی به ویروس کمکی تکیه دارد. این گروه پژوهشی، نمونه‌ای از باکتریوفاژ اقماری که سلول‌های باکتریایی را آلوده می‌کند و گونه‌ای از باکتری کمکی موسوم به «پیچیده‌قارچ» (Streptomyces) را که در خاک یافت می‌شود، مورد بررسی قرار دادند. با وجود این، باکتریوفاژ معمولا دارای یک ژن برای ادغام است و مستقیما به کمکی خود متصل نمی‌شود.

ویروس اقماری موجود در نمونه دانشگاه مریلند که دانشجویان آن را «مینی‌فلیر» (MiniFlayer) نامیدند، اولین مورد شناخته شده از ویروس اقماری است که هیچ ژنی برای ادغام ندارد. از آنجا که مینی‌فلیر توانایی ادغام شدن در DNA سلول را ندارد، برای زنده ماندن باید هر بار که به سلول میزبان وارد می‌شود، در نزدیکی کمکی خود به نام «مایندفلیر» (MindFlayer) باشد.

یک آزمایش نشان داد که ۸۰ درصد از کمکی‌ها یعنی ۴۰ مورد از ۵۰ مورد، یک ویروس اقماری را در گردن دارند. «ایوان اریل» (Ivan Erill) استاد علوم زیستی دانشگاه مریلند گفت: اگرچه گروه به طور مستقیم این توضیح را اثبات نکرده‌اند، اما با توجه به این یافته‌ها، اتصال اکنون کاملا منطقی است، زیرا در غیر این صورت، چگونه می‌توان تضمین کرد که ویروس در همان زمان به سلول وارد می‌شود؟

مشاهدات بیشتر نشان دادند که مایندفلیر و مینی‌فلیر برای مدت طولانی در حال تکامل بوده‌اند. اریل ادامه داد: این ویروس اقماری حداقل ۱۰۰ میلیون سال در حال تنظیم کردن و بهینه‌سازی ژنوم خود برای برقراری ارتباط با ویروس کمکی بوده است.

«الیا ماسکولو» (Elia Mascolo) دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه مریلند و پژوهشگر ارشد این پروژه، ژنوم ویروس اقماری، ویروس کمکی و سلول میزبان را بررسی کرد و سرنخ‌های بیشتری را در مورد این رابطه ویروسی که پیشتر دیده نشده بود، نشان داد. بیشتر ویروس‌های اقماری حاوی ژنی هستند که به آن‌ها امکان می‌دهد تا پس از ورود به سلول، در مواد ژنتیکی سلول میزبان ادغام شوند.

این کار ویروس اقماری را قادر می‌سازد تا از آن به بعد هر زمان که ویروس کمکی به سلول وارد می‌شود، خود را تکثیر کند. همچنین سلول میزبان، DNA ویروس اقماری و DNA خود را هنگام تقسیم شدن کپی می‌کند.