کابوس گودال‌های پر از تمساح در اندونزی؛ 1000 حمله در ده سال

فرادید| این زن 54 ساله می‌گوید: «آب آرام بود و هیچ اثری از تمساح نبود، بنابراین تصمیم گرفتم تنی به آب بزنم. ناگهان از جایی ظاهر شد، بازوی چپم را گاز گرفت و مرا به داخل آب کشید».

به گزارش فرادید؛ اندونزی شاهد بیشترین حملات کروکودیل آب شور در جهان است. در دهه گذشته، حدود 1000 حمله رخ داده که بیش از 450 کشته برجای گذاشته است. به گفته اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت نزدیک به 90 مورد از این حملات در بانگکا و جزیرۀ مجاور آن یعنی بلیتونگ رخ داده است.

جزیره بانگکا یکی از غنی‌ترین مناطق استخراج قلع در جهان است. این جزیره حدود یک میلیون نفر جمعیت دارد که حدود 80 درصد آنها معدنچی هستند. گروه حفاظت از حیات وحش Walhi می گوید که بیش از 60 درصد از زمین‌های جزیره قبلاً به معادن قلع تبدیل شده است و بسیاری از این معادن غیرقانونی هستند.

دهه‌ها بهره‌برداری از قلع، جنگل‌های جزیره را از بین برده و هزاران دهانه و گودال وسیع را که شبیه منظره‌های کرۀ ماه هستند، به جای گذاشته است. حالا با کاهش ذخایر زمین، معدنچیان به دریا روی می‌آورند.

این بدان معناست که کروکودیل‌های آب شور، که می‌توانند در آب‌های شیرین نیز زندگی کنند، از زیستگاه طبیعی خود خارج می‌شوند. اکنون آن‌ها در چاله‌های معدنی متروکه و فعال در نزدیکی خانه‌های مردم زندگی می‌کنند و این موجب افزایش حملات می‌شود.

فصل خشک طولانی سال گذشته، به دلیل تغییرات آب و هوایی، چاه مقابل خانه ساریا را خشک کرد. اشتراک آب او نیز پس از سه ماه عقب افتادنِ پرداخت قطع شد. بنابراین، چاله‌های متروکه تنها منبع آب برای خانواده او و بسیاری دیگر به شمار می‌آیند.

پنج روز پس از حمله به ساریا، یک معدنچی زمانی که در حال شستن سنگ معدن قلع در گودال دیگری بود، توسط تمساح کشته شد. وی از ناحیه سر، کتف و بازو مورد حمله قرار گرفته بود.

استخراج قلع در جزیره، منظرۀ آنجا را پر از گودال‌ها آب کرده که تمساح‌ها در آن‌ها پنهان می‌شوند

کشتارهای آیینی

تمساح آب شور بزرگترین خزندۀ زنده است و طول نرهای بالغ این گونه می‌تواند به بیش از 7 متر (23 فوت) برسد. حدود 20 تا 30 هزار کروکودیل آب شور در سراسر جهان وجود دارد که اندونزی یکی از مهمترین زیستگاه‌های آن‌ها است. با این حال، هیچ تخمین رسمی از تعداد آن‌ها در اندونزی وجود ندارد.

کروکودیل ‌ها یک گونه حفاظت شده در اندونزی هستند، اما در جزیره بانگکا، معمولاً پس از حمله به انسان‌ها کشته می شوند.

بسیاری از مردم محلی بر این باورند که اجازه دادن به نجات یک کروکودیل و انتقال آن به یک مکان حفاظت‌شده، برای روستا موجب شومی است؛ آن‌ها ترجیح می‌دهند به جای تحویل دادن تمساح‌ها به موسسات حفاظت از حیات وحش، آن حیوانات را بکشند و آن‌ها را طی مراسمی آیینی دفن کنند.

اندی ریادی، که تنها مرکز نجات و حفاظت حیات وحش در جزیره را اداره می‌کند، می‌گوید که اعضای گروه او اغلب با مردم محلی برای نجات کروکودیل‌ها بحث می‌کنند.

مرکز آلوبی که در سال 2014 تأسیس شد، انواع حیوانات از جمله پانگولین و کروکودیل را در خود جای داده است. این حیوانات یا توسط ماموران در پرونده‌های قاچاق مصادره شده بودند یا پس از حمله به انسان‌ها به اسارت درآمده‌اند.

تمساح‌هایی که در یک محیط نسبتا کوچک در پناهگاه حیات وحش آلوبی نگه‌داری می‌شوند

34 تمساح نجات یافته در آلوبی وجود دارد که در برکه‌ای به اندازه یک زمین تنیس انباشته شده‌اند. یک حصار آهنی برای جلوگیری از سرگردانی و حمله به حیوانات دیگر در اطراف آن‌ها ساخته شده است.

در بیشتر ساعات روز، آب آرام به نظر می‌رسد و تعدادی از کروکودیل‌ها مانند سنگ‌های غول پیکر شناور هستند. اما در طول زمان تغذیه، آنها به سمت لبه برکه می‌روند و بر سر تکه‌های گوشت گاو پرتاب شده توسط کارکنان با هم می‌جنگند.

آقای ریادی می‌گوید که نگهداری تمام کروکودیل‌ها در مرکز نجات هزینه‌بر است. آلوبی بودجه مستقیم دولتی دریافت نمی‌کند و به کمک‌های مالی متکی است. این پناهگاه با دامداران منطقه برای وعده‌های غذایی مقرون به صرفه‌تر برای تغذیه حیوانات همکاری می‌کند.

آقای ریادی می‌گوید: «ماهی یک‌بار می‌توانیم یک گاو کامل را برای غذا دادن به آنها تهیه کنیم. اگر دامداران حیوان تلف شده‌ای داشته باشند، آن را نیز به تمساح‌ها می‌دهیم».

اما او می‌گوید که در حال حاضر ایم مرکز بیش از حد شلوغ است و بازگرداندن تمساح‌ها به طبیعت نیز یک گزینۀ مطلوب نیست.

اما حملات به انسان متوقف نخواهد شد مگر اینکه از زیستگاه کروکودیل‌ها محافظت شود و کارشناسان می‌گویند استخراج غیرقانونی معدن ریشۀ مشکل است. همانطور که مردم در جستجوی قلع به سمت دریا پیشروی می‌کنند، تمساح‌های بیشتری از زیستگاه طبیعی خود رانده می‌شوند.

دولت اندونزی برای مقابله با استخراج غیرقانونی معادن رویکردی غیرعادی در پیش گرفته است. امیر سیاهبنا، یکی از مقامات محلی ناظر بر منابع انرژی و معدنی، می‌گوید که دولت به معدنکاران اجازه می‌دهد تا مجوز کار در این معادن غیرقانونی را دریافت کنند، اما در ازای آن، آن‌ها باید مسئولیت احیای زیستگاه را بر عهده بگیرند.

این از کاشت درخت تا مدیریت پسماند را شامل می شود. اما بسیاری در مورد این استراتژی تردید دارند؛ سوال اصلی این است که آیا معدنکاران واقعاً تلاشی برای احیای محیط خواهند کرد یا خیر؟ اجرای ضعیف قانون در جزیره به این معنی است که آنها به احتمال زیاد از هر طریقی آن را دور خواهند زد.

ساریا می‌گوید: «اینجا هر کسی یک معدنچی قلع محسوب می‌شود. آن‌ها به محیط زیست اهمیت نمی‌دهند». ساریا از زمان حملۀ تمساح دیگر سراغ هیچ گودالی نرفته است و اگر ذخیرۀ آب تمام شود، سایر اعضای خانواده داوطلب می‌شوند که برای آوردن آب به گودال‌ها بروند.

او می‌گوید خوش شانس است که زنده است، اما وقتی دست چپ یا انگشتانش را حرکت می‌دهد هنوز درد دارد. او می‌گوید: «بعضی وقت‌ها وقتی می‌خوابم، این حمله دوباره در خواب به سراغم می‌آید».