یک روش سرگرم‌کننده برای فکر کردن درباره مقیاس‌های زمانی بزرگ، این است که مثلا فکر کنیم کدام گونه قدیمی روی کره زمین، انقدر قدمت دارد که عمرش در این سیاره با مقیاس‌های فضایی قابل مقایسه باشد.
همان‌طور که زمین به دور خورشید می‌چرخد، خورشید و همه سیاره منظومه شمسی به دور هسته مرکزی کهکشان می‌چرخند. ما با سرعتی حدود ۸۲۸۰۰۰ کیلومتر در ساعت در فاصله ۲۸۰۰۰ سال نوری از مرکز کهکشان حرکت می‌کنیم.
این یعنی حدود ۲۳۰ میلیون سال طول می‌کشد (تخمین بین ۲۲۵ تا ۲۵۰ میلیون سال زمینی) تا یک دور به دور هسته مرکزی کهکشان بچرخیم. درکش برای ما ممکن نیست.
برای ملموس‌تر شدن آن، می‌توان گفت که مثلا کوسه‌ها که حدود ۴۵۰ میلیون سال پیش تکامل یافته‌اند، تقریبا دو بار دور هسته مرکزی کهکشان چرخیده‌اند. به بیان دیگر، کوسه‌ها حدود دو سال کهکشانی عمر دارند.
در این دو سال کهکشانی، چیزهای زیادی روی زمین تغییر کرده است. کوسه‌ها به قدری پیر هستند که قبل از درختانی که برای اولین بار در حدود ۳۹۰ میلیون سال پیش روی زمین پدیدار شده‌اند، تکامل یافته‌اند.
البته که کوسه‌ها تغییر کرده‌اند، اما همیشه کوسه بوده‌اند و کوسه هم مانده‌اند. دایناسورها قبل از نابودی ۱۶۵ میلیون سال ساکن زمین بودند.
کوسه ها در طول چهار رویداد انقراض جمعی، احتمالا به لطف تنوعشان، همچنان باقی ماندند. اِما برنارد، متصدی ماهی‌های فسیلی در موزه تاریخ طبیعی می‌گوید: «به نظر من می‌توان گفت که تا حدودی به این دلیل است که کوسه‌ها می‌توانند از قسمت‌های مختلف ستون آب (اقیانوسی)، از اعماق تاریک اقیانوس‌ها گرفته تا دریاهای کم عمق و حتی سیستم‌های رودخانه‌ای برای بقا استفاده کنند. کوسه‌ها غذاهای متنوعی می‌خورند: از پلانکتون ها و خرچنگ‌ها گرفته تا انواع ماهی‌ها، فوک‌ها و نهنگ‌ها.»
در طول این دو سال کهکشانی، اگر کوسه‌ها وقت می‌گذاشتند و تلسکوپی می‌ساختند، می‌توانستند در حین گردش به دور کهکشان، شکل‌گیری حلقه‌های دور سیاره زحل را هم ببینند.
منبع: همشهری
منبع: faradeed-157491
