سیدحسن خمینی: برخی مدافعان امام مدافع خودشان هستند؛ از امام کد می‌آورند که خود را از انتقادات مبرا کنند

به گزارش شبکه شرق، سیدحسن خمینی در دیدار با مهمانان خارجی سی و هفتمین کنفرانس بین‌المللی وحدت اسلامی سخنرانی کرد.

بخش‌های مهم این سخنرانی را در ادامه می‌خوانید:

 امروز در میان مسلمانان به جز جریانات تکفیری، که مطرود عقلای جهان اسلام هستند، بعید است کسی در ضرورت وحدت شک داشته باشد. روزگاری دائم باید می‌گفتیم که «فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ»؛ امروز باید در خصوص موانع و چرایی عدم تحقق وحدت سخن گفت.

برخی مدافعان امام مدافع خودشان هستند؛ از امام کد می‌آورند که خود را از انتقادات مبرا کنند.

وقتی در ابتدای انقلاب پیشنهاد هفته وحدت که خدا بانیان آن را رحمت کند، به امام داده شد، برخی با وحدت مخالف بودند اما امروز کسی در آن شک ندارد و همه قبول دارند که باید مسلمانان با هم باشند. اولین دشمنی که امروز داریم صهیونیسم جنایتکار اسرائیل، با حمایت‌هایی که از سوی آمریکا و غرب می‌شود، آنقدر برای ما مشکلات دارند که باید دست در دست هم پیش برویم.

قرار نیست طرفین در هم ذوب شوند. لذا تا وقتی یکی از آنها آمادگی نداشته باشد، وحدت به معنای نابودی یک طرف است. وحدت یک حرکت دوطرفه است؛ همه باید نسبت به آن گام بردارند.

چرا حاکمان، عالمان، اندیشمندان و تک تک مسلمانان آنگونه که لازم است در این مسیر گام برنمی‌دارند؟! یکی از دلایل، احتمال به خطر افتادن منافع یکی از طرفین است. اگر کسی توجه به این نکند که منفعت بزرگ‌تری پیش روی امت اسلامی است، ممکن است بگوید با اتحاد منافع ما از بین می‌رود.

 امروز وحدت امت اسلامی بیش از همه نیازمند تلاش اندیشمندان است. کسانی که درد دین دارند، بیش از هر زمان دیگری باید نسبت به این مسأله مهم سخن بگویند. نباید بگذاریم منافع فرد، قومی و حتی ملی مانع منفعت کلانی شود که پیش روی وحدت امت اسلامی است. وای به حال روزی که کسی بگوید اگر وحدت شود، «من» کجا هستم؟

وحدت به این نیست که من شما را به عقیده خودم در بیاورم؛ آن مناظره علمی و جای خودش درست است، ولی وقتی پیرامون یک مبحثی دور هم جمع می‌شویم و قرار است نسبت به یک منفعت بزرگ جهان اسلام متوجه و متنبه باشیم، چه عواملی در فردیت ما باعث می‌شود که به سمت پذیرش شما و همراهی و همدلی با شما پیش نرویم؟

ما باید بپذیریم که حقیقت از چنان درجه از بداهت برخوردار نیست که اگر کسی حرف من نپذیرفت، بگوییم معاند است. چون اگر احساس کنیم چیزی که می‌گوییم حق مطلق است که اگر شما نمی‌پذیرید یا عقل سالم و کاملی ندارید یا عناد محض هستی.

گوهر حقیقت در نزاع های مذهبی از چنان بداهتی برخوردار نیست که در صورت مخالفت، یکدیگر را متهم به نفهمی یا عناد کنیم. حتی در مورد ادیان دیگر هم باید این را بپذیریم.

واقعیت این است که هیچ‌کدام ما نمیتوانم یکدیگر را به عناد، نفهمی یا جمود متهم کنیم.

بزرگترین دشمنان وحدت، اول از درون خود مذاهب‌اند. همه باید این را درک کنیم که درون هر کدام از مذاهب جامعه اسلامی إلی ماشاءالله مخالفین وحدت وجود دارند. ولی کدام راه است که بی دشمن نیست؟! کدام حقیقت است که بدون سنگلاخ و دادن هزینه می‌شود به آن رسید؟!

حتما اختلاف ما به نفع دشمنان خارجی تمام می‌شود. واقعا اگر مسلمانان یکپارچه بودند یک گروه اندکی می‌توانستند 60 سال سرزمین فلسطین را اینگونه تاراج کنند؟!

آیا در روز قیامت می‌توانیم پاسخ پیامبر را بدهیم که فلسطین غصب شد و ما یک میلیارد مسلمان با بی عرضگی کاری نکردیم؟! می‌توانیم بگوییم این کار را با مسلمانان لبنان کردند و ما می‌توانستیم با اتحاد جلوی آنها را بگیریم و این کار را نکردیم؟! 

 حواسمان باشد که دشمن در میان ما نفوذ می‎‌کند؛ از جایی خواهد آمد که شاید ندانیم. اما نکته دوم این است که از درون دل‌مان شروع کنیم و موانع وحدت را از درون برداریم.

مراقب تندروی ها باشیم. وحدت یک مسیر دوطرفه است. اگر دوست ما یک گام به وحدت برداشت ما هم باید یک قدم برداریم. مانند برقراری مجدد رابطه ایران و عربستان که قطع آن در گذشته کار غلطی بود و بحمدالله برداشته شد. دو طرف باید مسیر جدید را ادامه بدهند و میان بقیه کشورهای اسلامی هم انجام شود.