تینا جلالی- با مجید توکلی که از فیلمسازان جوان سینمای ایران به شمار می‌رود درباره مختصات فیلم «عروسی مردم» گفت‌وگویی انجام دادیم، ضمن اینکه نظر او را پیرامون چالش‌های بی‌سابقه این روزهای سینمای ایران جویا شدیم.
به گزارش روزنامه اعتماد، ماحصل این مصاحبه پیش روی شماست:
- ما چه بخواهیم چه نخواهیم با دولتی مواجهیم که فرهنگ اولویت اصلی‌اش نیست. اینکه در ایام انتخابات جزو اولویت‌های اصلی دولت می‌شود موضوعی است که به آن عادت کردیم.
- بی علاقه بودن دولت فعلی به فرهنگ بیشتر از دولت‌های قبلی است و این ماجرا ضربه اساسی به همین همدلی زده. راه گفت‌وگو را تنگ‌تر می‌کند.
- دختر و پسرهای جوان زیادی را می‌شناختم که به عنوان خریدار بنز یا حتی پورشه وارد بنگاه‌های فروش ماشین می‌شدند و ژست خریدار به خود می‌گرفتند و حتی تا پای معامله هم می‌رفتند، چنین جوان‌هایی زیاد هستند که می‌خواهند ادای طبقه دیگر را در بیاورند.
- اولین نکته‌ای که در فیلم «عروسی مردم» فکر می‌کردم این بود که جوانان زیست و تفریحات شبانه ندارند و این نکته ذهنم را درگیر کرد. با خودم می‌گفتم اگر دختر و پسر جوانی بخواهند کمی تفریح کنند چه کاری می‌توانند بکنند؟
- در فیلم «عروسی مردم» ما به آسیب‌شناسی موضوع تفریح جوانان می‌پردازیم، ضمن اینکه در زیرلایه‌های فیلم دوباره بحث اختلاف طبقاتی مطرح می‌شود. جوانانی که اشتیاق دارند زیست آدم‌های مرفه را تجربه کنند پس وارد عروسی لاکچری آنها می‌شوند. شاید باورتان نشود که چه آدم‌هایی در تهران زندگی می‌کنند که از نحوه زیست خود و اختلاف طبقاتی ناراضی هستند که روح‌مان خبر ندارد. فاصله طبقاتی در کشور بسیار زیاد شده است.
- تجربه تمام سال‌های سینماگران نشان داده که خط و نشان کشیدن راه به جایی نمی‌برد، با تحکم و دستوری صحبت کردن هیچ مساله‌ای جواب نمی‌دهد که اگر جواب می‌داد در همه این سال‌ها خط و نشان کشیدن‌ها باید جواب می‌داد. ما واحدهای سال 88 را پاس کردیم. دولت وقت جواب گرفت؟
- از همان روز که فعالیت در سینما را شروع کردم به این قائل بودم که سینما باید به سمت فیلمسازی ارزان برود، در حال حاضر که شرایط بحرانی را سپری می‌کنیم فقط برای زنده ماندن و حیات سینما چاره‌ای نداریم که فعالیت در سینما را ارزان پیش بگیریم نه به لحاظ کیفی، به لحاظ کمی سینما برای ادامه حیات چاره‌ای ندارد جز اینکه به سمت اقتصاد و تولید ارزان برود.
- تاریخ گواه بر این است که ادبیات دستوری همیشه برعکس جواب داده، مدیریت هنر دقیقا مثل یک خانواده می‌ماند آیا پدر و مادر به زور می‌توانند به بچه خود بگویند کاری کند؟
منبع: etemadonline-632354
