سهراب مرادی : ما مدال بگیریم و دوستان پُز‌ آن را بدهند

گلایه،گلایه است و وقتی ورزشکاری لب به انتقاد باز می‌کند بدون شک کارد به استخوانش رسیده که مجبور به انتقاد از مسئولان ورزش شهرش می‌شود. اگر نه وقتی همه چیز عادی باشد و شرایط فراهم، چه کسی در این دوره و زمانه حس و حال سرشاخ شدن با حاشیه‌ها را دارد و بدون جهت از رفتار مدیران در ورزش انتقاد می‌کند؟ این روزها به هر ورزشکاری از استان اصفهان که زنگ می‌زنی گله دارد. گله از مدیر کل ورزش استان. گله از همه کسانی که نقشی در ورزش استان دارند و گله از همه کسانی که کارشان فقط این است: «عکس گرفتن به وقت موفقیت ورزشکاران، دادن وعده‌های پوشالی و سپس غیب شدن تا رویدادی دیگر.»
چند روز پیش بود که با سهراب مرادی صحبت می‌کردیم. بحث اصلا ارتباطی به مسائل ورزش نداشت تا اینکه این سوال را از او هم پرسیدیم که می‌گویند اوضاع ورزش اصفهان چندان خوب نیست و خیلی از ورزشکاران گلایه دارند. بیان این سوال کافی بود تا قهرمان المپیک که حالا خودش را برای طلای دیگری آماده می‌کند زخم‌های کهنه‌اش باز شود. مرادی بدون تعارف حرف‌هایش را می‌زند و می‌گوید: «همین اول هم بگویم اگر حرفی می‌زنم به خاطر خودم نیست.خیلی از ورزشکاران روی سهراب مرادی حساب ویژه‌ای باز می‌کنند. آنها افتخار داده‌اند که من الگوی شان باشم. خب سوال من اینجاست وقتی این جوان‌ها به من که قهرمان المپیک هستم نگاه می‌کنند با خودشان چه فکری می‌کنند؟ نمی‌گویند این که قهرمان المپیک است وضعش به این صورت است و هیچ مسئولی حواسش به او نیست؟ نمی‌گویند اگر قرار است آخر و عاقبت ما هم بشود مثل یک قهرمان المپیک پس بی خیال ورزش؟».
او حرف‌هایش را خطاب به مدیر کل ورزش استان اصفهان می‌زند و ادامه می‌دهد: «آقای مدیر کل اصلا حواس‌شان به ورزش اصفهان نیست. ایشان اصلا با جامعه ورزش آشناییت ندارند. احساس می‌کنم شرایط یک جورهایی انحصاری شده است. خاطرم هست که یک روز پیش استاندار بودیم که آقای مدیر کل داشتند از هزینه‌هایی که برای المپیکی شدن و برای قهرمان شدن ورزشکاران کرده بودند حرف می زدند. صادقانه بگویم که خنده‌ام گرفت. تعجب من از این است که آقای استاندار چرا این حرف‌ها را شنیدند و حرفی نزدند؟ این اتفاق دو حالت دارد. یا برای مسئولان استان اصفهان این چیزها مهم نیست یا اینکه نمی‌خواهند که مهم باشد.»
در ورزش ایران بارها و بارها این اتفاق افتاده است که مسئولان وعده‌هایی که داده‌اند را فراموش کرده‌اند.نمونه‌اش همان خانه‌ای که به سهراب مرادی وعده داده بودند اما از آن خانه فقط کلیدش به قهرمان المپیک رسید! چرا که نه خبر از خانه‌ای بود و نه پاداشی. مسئولان وقت عکس‌های یادگاری شان را که با سهراب گرفتند همه چیز را فراموش کردند. اما آیا مسئولان ورزش حواس‌شان به این هست که با دادن این وعده وعیدها خیلی از ورزشکاران خراب می‌شوند. خیلی از آنها در روحیه شان تاثیر می‌گذارد و خیلی از آنها ممکن است دیگر حتی ورزش نکنند؟.
مرادی در ادامه حرف‌هایش می گوید: «من خجالت می‌کشم یک سری چیزها را بیان کنم.در جایی که من هستم حتی یک سالن درست و حسابی برای تمرین کردن نداریم. روزی آمدند یک کلنگی زدند و رفتند. رفتند که رفتند. تا امروز خبری نیست.حتی کلنگ را هم با خودشان بردند! جایی که من و بقیه استعدادها با صفحه‌های شکسته و خراب تمرین می‌کنیم را ببینید باور نمی‌کنید. خب قرار است از دل این وزنه برداران کدام قهرمان المپیک بیرون بیاید؟ ورزش اصفهان اصلا صاحب دارد؟ چرا نمی‌توانند یک خانه وزنه برداری بسازند؟ آقای مدیر کل. شنیده‌ام شما گفته‌اید که برنامه دارید. می‌شود این برنامه را به ما نشان بدهید؟ اصلا می‌دانید سالنی که قهرمان المپیک تان در آن ورزش می‌کند کجاست؟ چه شکلی است؟ امکانات دارد یا ندارد؟ چرا پنهان شده‌اید و فقط با رسانه‌هایی که خودتان دوست دارید حرف می‌زنید؟ همان رسانه‌هایی که حرف‌های خوب شما را منتقل می‌کنند و کاری به حاشیه‌ها ندارند. شما پشتوانه کدام جوان از این استان هستید؟ می‌شود اینها را برای ما بگویید؟»
مرادی با اشاره به اینکه کمتر از هفت ماه دیگر المپیک است حرف‌هایش را این طور ادامه داد: «قهرمان‌های استان هر زمان که مدال می‌گیرند سر و کله دوستان پیدا می شود. یک سوال می‌پرسم. شما می‌دانید الان وضعیت سهراب مرادی چطور است؟ سوال دوم من این است که بودجه ورزش اصفهان کجا خرج می‌شود؟ چرا ما چیزی نمی‌بینیم؟ خدا را شاهد می‌گیرم که ورزشکاران زیادی از اصفهان کوچ کرده‌اند. من خیلی وقت بود که حرفی نمی‌زدم اما به خاطر ورزشکاران شهرم و به خاطر همه کسانی که دارد در حق شان ظلم می‌شود باید حرف بزنم. آقای استاندار خودتان به این مسئله ورود کنید. من، سهراب مرادی پرچم ایران را در آمریکا بالا بردم. قطعا سایر ورزشکاران رشته‌های دیگر هم این کار را می‌کنند، آیا کار ما ارزش دارد یا ندارد؟ا گر ارزش ندارد که هیچ، اگر ارزش دارد پس چرا برای قهرمان‌های‌تان فقط یک بنر در استان می‌زنید؟ یک بنر؟! حواستان هست چه کار می‌کنید؟ همه ورزشکاران از استان فرار می‌کنند. من خبرنگاران را دعوت می‌کنم بیایند جایی که تمرین می‌کنم را ببینند. اگر زار نزدند هر کاری خواستند انجام می‌دهم.»
سهراب مرادی بدون شک یکی از امیدهای ایران برای کسب مدال طلا در المپیک خواهد بود.او پس از عمل جراحی که انجام داد این روزها و بدون حاشیه تمرینات خودش را انجام می‌دهد تا با شرکت در مسابقات پیش رو بتواند امتیازهای لازم برای حضور در توکیو را کسب کند. اما یک سری نامهربانی‌ها وجود دارد که باید گفت روح هر آدمی را سرد می‌کند. مرادی می‌گوید: «من بروم باز مدال بگیرم و دوستان بیایند پز‌ آن را بدهند.اگر من دغدغه‌ای دارم برای آینده است. برای جوانانی که در سال‌های آینده می‌توانند چهره‌های پر افتخار ورزش ما شوند. چه کسی می‌گوید اصفهان هیچ استعدادی ندارد. چند تا استعداد می‌خواهید من به شما نشان بدهم که مورد بی توجهی قرار گرفته اند؟ من ورزشکار استان اصفهان هستم اما راه اداره کل را بلد نیستم! چون اصلا از من نخواسته‌اند که به آنجا بروم. هیچ وقت هم مسیرم به آنجا نیفتاده! من مملکتم را دوست دارم، استان و شهرم را دوست دارم اما دلم می‌سوزد. دلم برای نسلی که بعد از من قرار است بیاید می‌سوزد. آقای استاندار یا هر کسی که می‌تواند،کمک کند. این مملکت استعدادهای زیادی دارد که در حال نابود شدن هستند.