رکورد ملی ایران را زده، به رکورد ورودی قهرمانی آسیا رسیده و مهم‌تر از همه حالا نامش را در تاریخ ورزش ایران برای همیشه ثبت می‌کند. او مسابقات آسیایی و جهانی را که پشت سر بگذارد، دوباره به صربستان می‌رود تا برای گرفتن یک رکورد تاریخی دیگر آماده شود؛ رسیدن به رکورد المپیک. فرزانه فصیحی همان دونده‌ای است که دو سال پیش بعد از این که فدراسیون از تیم ملی خطش زد و اجازه نداد به بازی‌های آسیایی برود، تصمیم گرفته بود برای همیشه دوومیدانی را کنار بگذارد.
کسی که رکورد ورودی جهان را گرفته در چه حالی است؟
نمی‌دانم. خیلی خوبم، ولی در شوکم. نمی‌دانم کجا هستم و در چه حالی‌ام. گیج و مبهوتم.
برای گرفتن این رکورد برنامه‌ریزی و تمرین داشتی، ولی انتظار نداشتی؟
چرا انتظار هم داشتم. می‌دانستم این رکورد قابل دسترسی است. این مسابقه، مسابقه قهرمانان بزرگسال بلگراد بود. آخرین مسابقه‌ای بود که در صربستان می‌توانستم بدهم. من برای شرکت در مسابقات قهرمانی آسیا دو هفته دیگر به تهران برمی‌گردم و استرس این را نداشتم که به رکورد نرسم. این مسابقه آخرین شانس من بود. البته در مسابقات قبلی هم می‌توانستم رکورد بگیرم، همه برنامه‌ریزی‌ها و تمریناتم برای رسیدن به این رکورد بود.
پس چرا شوکه شده‌ای؟
نمی‌دانم. وقتی خود اتفاق می‌افتد، حسش طور دیگری است. چون تا به حال هیچ زنی از دوومیدانی ایران ورودی مسابقات قهرمانی جهان را نگرفته، رسیدن به این رکورد، اتفاقی ویژه است.
در ورزش ایران به خصوص در ورزش زنان، فقط رسیدن به رکورد ورودی مهم است. برای شما هم همینطور است، الان با رسیدن به رکورد به همه خواسته‌هایت رسیده‌ای؟
گرفتن خود رکورد خیلی سخت بود. ما زنی را نداشته‌ایم که به این رکورد رسیده باشد. تعداد مردانی هم که در مسابقات جهانی حضور داشته‌اند، انگشت‌شمارند. من به همه چیز‌هایی که برنامه‌ریزی کرده بودم، رسیده‌ام؛ هم رکورد ملی را شکسته‌ام و هم به رکورد جهانی رسیده‌ام. قطعا گرفتن مدال جهانی خیلی سخت است و من نمی‌توانم چیزی در این‌باره بگویم، اما با این رکورد من در دوره قبل مسابقات قهرمانی جهان در فینال دویده‌اند. سعی من این است که در جهانی با یک دوی خوب بدرخشم. باید در خود مسابقه ببینی که چه اتفاقی می‌افتد.
وقتی رکورد ملی ایران را شکستی، مربی‌ات از خوشحالی تو تعجب کرده بود. برای این رکورد هم بی‌تفاوت بود؟
نه خوشحال بود، با این که می‌گویند خارجی‌ها احساسی نیستند، ولی مربی‌ام با گریه‌های من گریه کرد و با من خوشحالی کرد.
دو هفته دیگر به ایران برمی‌گردی، قرار است چه اتفاقی بیفتد؟
امیدوارم بتوانم تمرینات خوبی در ایران داشته باشم و شرایطی را که دارم، حفظ کنم. رکورد الان من مدال نقره آسیا و حتی مدال طلای آسیاست. اگر فدراسیون کمک کند و مربی‌ام در مسابقات کنارم باشد، می‌توانم به مدال برسم. مشکل من بعد از مسابقات آسیایی است. مشکل ویزا دارم. اگر بتوانم از چین (محل برگزاری مسابقات آسیایی) به صربستان بروم، خیلی خوب می‌شود. تا مسابقات قهرمانی جهان که اسفند در چین برگزار می‌شود، می‌توانم در صربستان تمرین کنم.
صربستان مشکل ویزایت را حل نکرده؟
برای بعد از عید مشکلی ندارم.
در مسابقه‌ای که رکورد زدی، نفر دوم با تو خیلی فاصله داشت. به‌نظر می‌رسد در صربستان هم خیلی رقیب نداری.
کاری به رقیبان ندارم. همه حواسم به‌کار خودم است. حتی دقت نکردم ببینم چقدر از من فاصله داشتند.
با این رکوردی که زدی، برای گرفتن سهمیه المپیک هم امیدوار شده‌ای؟
همه می‌گویند با این رکورد، می‌توانی دوی خوبی هم در ۱۰۰ متر داشته باشی. البته ۱۰۰ متر من ضعیف است. هرکسی رکوردم را می‌پرسد تعجب می‌کند. رکورد ورودی ۱۱ ثانیه و ۲۰ صدم ثانیه است و بهترین رکورد من ۱۱ و ۷۰. می‌گویند با دویی که در ۶۰ متر داری باید در ۱۰۰ متر ۱۱ و ۳۰ بدوی.
با مربی‌ات صحبت نکردی که ببینی وضعیت بهتر می‌شود یا نه؟
مربی‌ام خیلی امیدوار است. بعد از عید همه برنامه‌ریزی‌هایمان برای رکورد المپیک است. باید آن موقع وضعیتم را ببینم. همه تکنیک‌ها و تمرینات هم تغییر کرده و تازه متوجه شده‌ام که باید چه کار کنم
