نه سبز بودم ، نه بنفش شدم ، نه تَكرار كردم و نه سياه ميشوم.
ولى افسوس كه هنوز هم بسيارند كسانيكه دنباله رو سلبريتيهاى آفتاب پرستى هستند كه يك روز سبزند ، يك روز بنفش ، يك روز عزادارند ، يك روز به فلان كانديدا "اعتقاد راسخ" دارند ، روز ديگر تظاهر به فريبخوردگى ميكنند ، يك روز تاريخ سازند و روز ديگر تاريخ باز. اينها همانهايى هستند كه از ماهيگيرى از آب گل آلودِ هيچ حادثه اى نميگذرند و شهوت ديده شدنشان تمام ناشدنى است.
من نه از "درود به شرفت" ها خوشحال ميشوم و نه از "لعنت" ها ناراحت، چون ميدانم تنها با يك پست عوامفريبانه تمام "لعنت" ها به "درود" تبديل ميشود. قطعا قلب من هم همانند هر انسانى از اين همه مصيبت به درد آمده و حالم از شرايط اسفناك زندگى در كشورم به هم ميخورد، اما باور دارم كه گذاشتن يك عكس مشكى يا پُستهايى كه جز برانگيختن احساساتِ لحظه اى هيچ كاربردى ندارند، هيچ دردى را درمان نخواهد كرد. مرا به خویشتن خویش وانهید که من
نه از قبیله ی زهدم، نه اهل تزویرم #هم_از_توبره_هم_از_آخور
هیوا یوسفی خبرنگار ورزشی هم به این صحبت های سیروان واکنش تندی نشان داد:
سیروان خسروی حالا که شهر شلوغ شده، سرش رو از لاک عافیت بیرون آورده و رجز می‌خونه.
فرض کنیم همه اونایی که سبز یا بنفش بودن و تَکرار کردن، کارشون اشتباه. کار تو چی بوده آقای خسروی؟ کجا اعتراض کردی؟ کدوم مبارزه؟ کدوم هزینه؟ غیر از اینه که احوال مملکت هیج وقت به کفشت هم نبوده؟
