سلام.
راستش این عکس در مراسمی به همت جناب کیوان کثیریان انداختیم،یعنی انداخته شده،بهانه کردم تا بنویسم یک شب تا صبح از ترس جنگ نخوابیدیم،هی خبرها را چک‌کردیم،اما این روزها میبینم وا اسفا جنگ بین ما و آمریکا نیست،جنگ انگار داخلی است،به جان هم افتاده ایم ویقه ی هم‌را میگیریم که چرا این پست را نگذاشتی،چرا برای آن آدم غمگین تری،چرا حرف نمیزنی؟چرا حرف میزنی؟چرا کم حرف میزنی؟چرا آنجا زیادترگریه کردی؟اصلا نکند آنجا گریه نکرده باشی؟!!!ا
مردمم!خواهر وبرادرم!«ما ایستاده دریک غباریم»،ما «درد_مشترک»داریم،ما هموطنیم،ما داغداریم،چه سود که دل هم را بیشتر بخراشیم؟
پ.ن.نمیدانم تا کی اما تا مدتی هرچند کوتاه سکوت برای من بهترین راه است،دوستتان دارم وداشتم.بیاییم بجای فریاد کمی توی پیله ی خودمان تنها باشیم وفکر کنیم.
به امید روزهای روشن
