پژمان جمشیدی با انتشار این عکس در اینستاگرام خود آورده است:
این روزها حال دوست نداشتنی دارم. یک حس تنهایی عجیب و غریب. مادر که رفت ما دیگر هیچوقت یک خانواده نشدیم. برادرم که سال ها پیش و بعد از فارغ التحصیلی کوچ کرده بود و اگر درآمدش اجازه میداد، چند سالی چند روزی می آمد و کیفی به ما می داد، دیگر ذوقی برای برگشت نداشت. خواهر یکباره تصمیم گرفت که دست بچه هایش را بگیرد و از بی مادریش فرار کند و پدر که یار سال هایش را از دست داده بود، بی تصمیم و مدهوش پی نوه هایش دور و دورتر شد. من کجا می رفتم؟ من سال ها بچه این مردم بودم. کجا می رفتم که انقدر مرا لوس کنند و بیشتر از لیاقتی که دارم محبت ببینم تا این روزها . روزهای تنهایی دسته جمعی.
من تا حالا هیچوقت انقدر تنهایی را لمس نکرده بودم. انگار نفرین شدیم. انگار هیچوقت همدیگر را دوست نداشتیم. تصمیم گرفتم تا مدتی که نمی دانم کی، دیگر این طرف ها پیدایم نشود. اینجا که می آیم تنهاتر می شوم، تنم یخ می کند. این فضای مجازی اجازه نمی دهد خودم باشم. می خواهم از مردم، همانی در ذهنم بماند که هستند، نه این جامعه جادو شده غریب. اینجا که نباشم، نه اجنبی ام، نه قهرمان. نه جیره خوارم، نه اسطوره. من همان پسر بچه ای هستم که سال ها دنبال توپ دوید و دوید و حالا هم لک لکی می کند که زودتر بگذرد تا شاید روزی، جایی باز مادرش را در آغوش کشد.
