تا سه نشه بازی نشه

 فوتبال ایران دیگر این قدر تاوان اشتباهات مدیریتی و یا هرعنوان دیگری که می‌توان به آن اطلاق کرد را داده که خبرهای هر روزه دراین‌باره نیز چندان تعجبی برنمی‌انگیزد. ازجمله این خبر که همین دو روز پیش منتشر شد ومهدی تاج خبرش را رسانه‌ای کرد«ما برای سال ۲۰۲۲ که سندسازی شد با جریمه ۱۲۰ هزار دلاری روبه‌رو شدیم، ۴۰ هزار دلار پرداخت شد و ۸۰ هزار دلار تعلیقی بود، اخیرا هم نامه‌ای آمده برای سال ۲۰۲۱ که بازهم سندسازی کردید و موجب تعلیق کل فوتبال شد. کار بسیار عجیبی بود و ممکن است ۲۰۰-۳۰۰ هزار دلار جریمه شویم و اگر بار سوم این اتفاق رخ دهد که تبعات بسیار سنگینی برایمان به همراه خواهد داشت، هیچ امکانی برای لابی‌گری وجود ندارد، چراکه مربوط به تمام باشگاه‌های آسیایی است و تنها به فوتبال ایران ارتباطی ندارد.» اتفاقا رئیس فدراسیون فوتبال ضرب‌المثل بسیار معروف ایرانی را یادش رفته که «تا سه نشه بازی نشه» پس باید به انتظار سومی نوبرانه هم‌نشست چراکه بعید به نظر می‌رسد حتی این هشدارها هم محلی از اعراب داشته باشد. جالب این‌که هنوز هم در توهم و یا تصور این به سر می‌بریم که کنفدراسیون آسیا و یا فیفا با کسی شوخی دارد و چنین می نداریم که با ریش گرو گذاشتن می‌توانیم همه مخفی‌کاری‌هایمان را لاپوشانی کنیم. این هم دیگر از عجایب روزگار است که صدبار از یک سوراخ گزیده می‌شویم اما چون درنهایت همه جریمه‌ها از بیت‌المال پرداخت می‌شود کک مان هم نمی‌گزد. مدیری می‌آید ویرانه‌ای تحویل می‌گیرد و ویرانه‌تری به دیگری تحویل می‌دهد و پی کارش می‌رود. تازه زمانی هم که عملکردش زیر سوال می‌رود با گردنی برافراشته و البته رگ‌های متورم از این‌که قدردان خرابکاری‌هایش نشده‌اند،طلبکار زمین و زمان می‌شود. به‌طور مثال و در ماجرای ویلموتس همین مهدی تاج هرگز پاسخ درست‌وحسابی در مورد این‌که چرا قراردادی ترکمانچای مانند را با سرمربی زیرکی چون ویلموتس بسته، نداد و همه‌چیز را به گردن موقعیت حساس آن زمان انداخت. از سوی دیگر در زمانی هم که کنفدراسیون فوتبال آسیا چندان جدیتی پیرامون مدارک باشگاه به خرج نمی‌داد دو باشگاه پرسپولیس و استقلال تا توانستند مدارک قلابی به خورد AFC دادند و فکر می‌کردند تا همیشه همین روند برقرار باقی خواهند ماند. غافل از آن‌که هرچند در آسیا هرگز خبری از انضباط مالی حاکم بر فوتبال اروپا خبری نبوده و شاید نباشد اما سرانجام یک روزی وقت حسابرسی هم سر خواهد رسید. کنفدراسیونی که می‌خواهد الزامات حرفه‌ای گری را مرحله‌به‌مرحله به اجرا درآورده و خودش را به فوتبال روز دنیا نزدیک کند. در این میان شرقی‌ها به دلیل ویژگی‌های فرهنگی مشکلی با شرایط موجود نخواهند داشت و در غرب آسیا هم کشورهای عربی به دلیل برخورداری از منابع مالی کافی خیلی زود با وضعیت تازه انطباقی پیدا می‌کنند و تنها باشگاه‌های ایرانی هستند که به‌شدت دچار مشکل می‌شوند. مشکلی که تنها راه‌حل عبور از آن سندسازی است چراکه به هزاران دلیل باشگاه‌های ایرانی درآمدی ندارند تا خرج کنند تا نظر کنفدراسیون آسیا تامین شود. پس طبیعی است سندسازی تنها و تنها راه پیش روی باشگاه‌های داخلی خواهد بود که البته دیگر محلی از اعراب ندارد چراکه این بار مو را از ماست می‌کشند هرچند هنوز سه خطرناک و لجباز دارد به ما چشمک می‌زند.