دیپلماسی خانوادگی و حرف ناشنوی فرزندان دم بخت

بهبود رضایی

در زمان فعلی گاهی دختران و پسرانی که در سن ازدواج یا دم بخت قرار دارند خیلی از پدر و مادر و یا دیگر بزرگان فامیل حرف‌شنوی ندارند و در مقابل نصایح و تجربیات  ایشان از خود  مقاومت نشان می‌دهند و گاهی نیز تهدید می‌کنند که در این زمینه اگر همراهی نکردید من فلان یا بهمان را انجام می‌دهم که گاهی نیز انجام می‌دهند . پدر و مادر نیز نهایتا برای حفظ جان فرزند و ابروی خانواده شرایط را می‌پذیرند و علی‌رغم علم به‌اشتباه بودن تصمیم، تسلیم انتخاب اشتباه فرزند خود می‌شوند که بعدها باید تاوان آن را پس بدهند. چندین و چند مورد هرکدام از ما ها می‌توانیم نام ببریم.
اما مشکل کجاست؟
به نظر می‌رسد مشکل در برقراری ارتباطات باشد؛ یعنی من پدر یا مادر فرزندم را بیست سال رها کرده‌ام و در یک شب می‌خواهم ارتباطی برقرار نموده و تازه او را هم مجاب نموده و هم عقیده بشویم. دوستان ارتباطاتی تأثیرگذار است که دایمی و مستمر باشد. با رعایت احترام طرفین باشد. تهدیدی در آن نباشد. غفلت می‌کنیم بیست فرصت را از دست می‌دهیم و یک‌شبه می‌خواهیم راه بیست‌ساله را برویم که امکانش نیست.  باید از همان ابتدای تولد با فرزندان ارتباط دوسویه یا دوطرفه برقرار نمود پی به نظرات ایشان برد و راه تغییر و یا اصلاح نظر را یاد گرفت که به تهدیدات نرسد  پدر و یا مادر در موقع حساس انتخاب اشتباه ازدواج مجبور به کوتاه‌آمدن باشند. باید از همان ابتدا اعتمادبه‌نفس را در فرزندان تقویت نمود و اعتماد به پدر و مادر را نیز ایجاد کرد که بدانند به‌قول‌معروف هیچ پدر و مادری بدی فرزندانش را نمی‌خواهد و شاید گفت با ایجاد ارتباط به‌موقع، مستمر، دوطرفه همراه با اعتماد و اطمینان بتوان در تصمیم‌های مهم باهم مشورت نمود و تصمیم مطلوب را اتخاذ نمود .