نوع و سبک بازیکنان آرژانتین به گونه ای است که ایجاد هارمونی مناسب در آن بسیار سخت است اما مشکل اصلی آرژانتینِ سمپائولی این است که هویت مربیگری خود را گم کرده و همچنین با تغییرات و تصمیمات عجیب، هارمونی اين تيم را سوال برانگیزتر می‌کند.
سمپائولی زمانی که در شیلی مربیگری می کرد خود را شاگرد بیلسای کبیر معرفی کرد و بارها از تاثیر وی صحبت کرده بود. شیلیِ سمپائولی مانند سمفونی های موتزارت، نامتعارف، سریع و خلاقانه بود. فوتبال مبتنی بر مالکیت توپ با پاس های کوتاه و سریع در بین عوامل دفاعی حریف، اولین شناسنامه مربیگری وی بود. استفاده از مهاجمان پرتحرک در نوک حمله که به کانال های ایجاد شده در گوشه ها نفوذ کند (جهت ایجاد فضا برای بازیکنان عقب زمین) از نیازهای اصلی سبک بازی است.
در فلسفه فوتبالی وی مدافعان باید بازیساز باشند و بتوانند پاس‌های طولی سالم و امتیازی ارسال کنند. هافبک‌های دفاعی باید توان هوازی بالا و تخریب را بلد باشند و مهم ترین نکته در فلسفه بیلساییِ سامپائولی این است که وینگرها با سوییچ شدن به مرکز باید در حد فاصل بین خط چهار نفره دفاعی و خط هافبک حریف قرار بگیرند و آماده دریافت پاس‌های طولی از بازیکنان عقب زمین باشند.
چرا و چگونه آرژانتین، سزاوارانه در آستانه حذف قرار گرفته است ؟
در ابتدا باید اصول پایه مربیگری هر سرمربی به همراه آرایش، تاکتیک، راهبرد، آماده‌سازی و از همه مهم‌تر مسائل روحی و روانی را بررسی کرد.
سمپائولی در شیلی 3-1-3-3، 3-4-3 و 3-3-4 بازی می‌کرد. آرایش های مدرنی که مناسب برای مالکیت توپ هستند. در مرحله مقدماتی او علاوه بر آرایش های فوق، 2-4-4 و 1-3-2-4 را نیز امتحان کرد و شاید او هنوز به آرایش نهایی خود نرسیده و همچنین از هویت اصلی خود دور شده است.
در مورد چینش بازیکنان نیز باید گفت که سمپائولی دچار سردرگمی است. شما نمی توانید مهاجم کم تحرکی مانند آگوئرو و مهاجم کلاسیکی مانند هیگواین را در خط حمله استفاده کرده و در ضمن تاکتیک خود را مالکیتی اجرا کنید. اگر قرار است ایستا و با مالکیت بازی کنید، باید از مسی و دیبالا در مرکز خط حمله استفاده کنید چون آن‌ها هم ذهنیت مهاجم دارند و هم هافبک و همچنین چون در تکنیک ،جاگیری و ارسال پاس، کیفیت خوبی دارند، مناسب این سبک هستند.
مشکل اصلی اینجاست که اگر شما مِزا و آکونو راکه وینگرهای کلاسیکی هستند، استفاده می‌کنید، باید هیگواین سرزن و گلزن را در ترکیب بگذارید و نباید مالکیتی بازی کنید چون با وینگرهایی مانند مزا، پاون، آکونو و سالویو نمی‌شود ایستا بازی کرد چون آن‌ها وینگرهایی پرتحرک و ارسال‌کننده هستند. اگر از آگوئرو استفاده می کنید باید امثال دی ماریا، دیبالا و مسی را در کناره‌ها داشته باشید تا بتوانند با مهاجم مرکزی کار ترکیبی کرده و او را صاحب موقعیت کنند و باید سیستم مالکیتی را پیاده کنید. به این ترتیب ناهمگونی بازیکنان و سبک بازی اتخاذ شده از جانب سمپائولی روح فوتبال آرژانتین را کشت.
آیا می‌شد این آرژانتین را نجات داد؟
سوای مسائل داخلی و عجیب فوتبال آرژانتین و فشار بی‌مورد رسانه‌های این کشور بر استفاده از بازیکنان داخلی لیگ آرژانتین در تیم ملی باید گفت که چون بازیکنان در تیم‌های ملی، مدت زمان بسیار کمی را کنار هم سپری می‌کنند، فرصت اجرای سبک‌های ترکیبی و متنوع برای مربیان وجود ندارد. شما باید با چند ایده و تئوری محدود سبک بازی خود را اجرا کنید. به عنوان مثال فقط ضدحمله کار کنید یا مالکیت توپ یا فوتبال فیزیکی یا فقط ضربات ایستگاهی و... . اگر قرار باشد تئوری های پیچیده و متنوع خود را در مدت زمان محدودي عملی کنید با سرنوشتی مانند سمپائولی مواجه مي‌شوید.
از نظر تاکتیکی می توان گفت که اگر آرژانتین 3-3-4 بازی می کرد (و نه 1-1-4-4) و دروازه بان مطمئنی مانند رولی(دروازبان رئال سوسیِداد) را دعوت می کرد و در خط دفاع از زوج اوتامندی- روخو یا اوتامندی-ماسکرانو استفاده می‌کرد، به دلیل بازی‌سازی خوب آن‌ها می توانست سبک مالکیتی خود را بهتر اجرا کند. در خط هافبک حضور بانِگا، حیاتی است چون او بازیساز ایستایی است که پاس های طولی خوبی ارسال می‌کند. در کنار او باید از یک بازیکن تخریبگر (ماسکرانو) یا یک هافبک نگه دارنده (بیلیا) یا ترکیب هر دو استفاده کرد. بهترین هارمونی ممکن، حضور یک تخریبگر، یک بازیساز و یک هافبک دونده است. جووانی لوسلسو (بازیکن پاریسن ژرمن) هافبک مستعدی است که می توانست پازل تاکتیکی آرژانتین را بهتر کند. در خط حمله، چون آرژانتین قرار است مالکیتی بازی کند، حضور بازیکنی مانند هیگواین ناهمگون خواهد بود و باید از بین چهار بازیکن تکنیکی و خلاق (دیبالا، مسی، دی ماریا و آگوئرو) سه بازیکن را انتخاب کرد که دردسر لذت بخشی خواهد بود.فرمول فوق حداقل هارمونی لازم را برای اجرای فوتبال مدنظر سمپائولی، دارا خواهد بود.
اجرای سبک، ابزار خاص خود را می طلبد. برای سفر به قطب شمال لباس گرم و برای سفر به کویر لباس های خنک می‌پوشند. شما می‌توانید در قطب، لباس خنک بپوشید ولی این کار منطقی و اصولی نیست. شما نمی توانید از زوج ماسکرانو- پرز( با وجود عملکرد ضعیفش در این فصل فوتبال آرژانتین) در مرکز میدان استفاده کنید و انتظار خلاقیت داشته باشید. شما نمی توانید از مِزا و آکونا در کناره‌ها استفاده کنید و انتظار ایجاد موقعیت برای مسی و آگوئرو داشته باشید. شما نمی توانید با کابایرو و مرکادو در عقب زمین فوتبال اسپانیایی بازی کنید. شما نمی‌توانید سالویو را که یک وینگر راست است، در پست دفاع راست به خدمت بگیرید و از نفوذهای زهردار وینگر چپ حریف یعنی بیارناسون (ایسلند) و رِبیچ (کرواسی) در این سمت گله مند باشید.
تک ستاره آرژانتین مسی است. قرار است همه برای مسی بازی کنند و نه مسی برای آن‌ها ولی چگونه است که این تک ستاره در نیمه اول بازی با کرواسی تنها 23 بار لمس توپ داشت و در نیمه دوم آن‌قدر به عقب رفت تا عقب تر از ماسکرانو جایگیری کند و طلب توپ کند. شعاع حرکتی مسی در یک چهارم دفاعی حریف است و نه میانه میدان. از بد بودن خط هافبک ناهمگون آرژانتین همین بس که آن‌ها در طول 90دقیقه تنها دو پاس کلیدی ارسال کردند.
در آخر نباید از حریفان آرژانتین نیز به سادگی گذشت. ایسلند در کنار ایران، فیزیکی ترین و قدرتی ترین تیم جام جهانی محسوب می شود و بازی کردن در مقابل این نوع تیم‌ها بسیار ملال آور و سخت است. کرواسی نیز که می توان گفت بهترین تیم جام‌جهانی از نظر سبک بازی و تاکتیک استفاده شده است، بازیکنان تکنیکی و دونده ای دارد که می‌توانند بسیار متنوع بازی کنند و دفاع تیم حریف را به راحتی باز کنند اما آرژانتین، آرژانتین است و نامش باید لرزه به اندام حریفان بیندازد و نه هواداران خودی.
