نامش جدید است حتی کهنه کارها هم کمتر اسم "پیکو" به گوششان خورده است، مانند دیگر مخدرهایی که تازه به بازار می‌آیند، در پارک‌های حاشیه زاینده‌رود هنوز شناخته شده نیست اما در برخی محله های خاص به راحتی پیدا می‌شود. خیابان هایی تاریک و طولانی که در قوطی عطاری اش هر ماده مخدری یافت می‌شود.
از ابتدای راه، مانند همیشه حمل و نقل دشوار است، چراغ‌های دوطرف خیابان کفاف روشنی خیابان را نمی‌دهد و همین تاریکی پیاده راه‌ها به ترسناک‌تر شدن خیابان کمک می‌کند. حد فاصل هر دو تیر چراغ برق تاریکی حکم فرماست و در تاریکی معامله صورت می‌گیرد.
پس از طی کردن مسافتی طولانی در خیابان به محل مورد نظر می‌رسی. ساقی پسری جوان به نام علی ست؛ حدودا ۲۵ ساله با چهره‌ای شکسته و پوستی تیره است که با موتورش در همان حوالی تردد می‌کند.
بسته‌های مخدرش همیشه آماده است. هر بسته مبلغی معادل ۲۰ هزار تومان است. هر چه که نیاز داشته باشی را با یک تلفن فراهم می‌کند. خودش بیشتر مخدرهای جدید را دارد و هر کدام را که نداشته باشد با چند تلفن برایت پیدا می‌کند.
بسته‌های پیکو، پلاستیک‌های زیپ‌دار کوچکی با ابعاد ۲ در ۱ سانت است. بسته‌های کوچک شبیه به گل، اما بسیار مهلک‌تر...
علی می‌گوید: "فازش خیلی بالاتر از گله. طرفداران زیادی پیدا کرده. عطر و بوی متفاوتی هم داره. با چشم به چندمتر آن طرف تر که چند پسر جوان ایستاده اند و به گپ و گفت مشغول اند، اشاره می‌کند، همین الان چند بسته خریدند، فرق بوی موادشون با گل رو ببین..."
علی درست می‌گوید، بویی متفاوت دارد. چند دقیقه ای به جوان هایی که چندمتر با ما فاصله دارند خیره می شوم. علی هم در همین حین برای خودش بازار گرمی می‌کند... "هر چیزی که بخوایی دارم... جنسام درجه یکه" گاهی صدایش میان قهقه آن جوانان گم می‌شود و باز ادامه می‌دهد.
همیشه اول پول را می‌گیرد و بعد بسته را تحویل می‌دهد. گویی قانون معامله هایش همین است. می‌گوید: "خیالت راحت باشد. جنسش ناب است." قدری مکث می‌کند و دوباره می پرسد "برای خودت می‌خواهی؟ اگه نظر منو بخوای میگم استفاده نکن. چیزخوبی نیست. دوز بالایی داره خیلی بیشتر از گل..."
یک بسته را در دستش می‌گیرد و مقداری به اندازه سر خودکار را نشانم می‌دهد و می‌گوید: "دوپر بیشتر نکش، حال خودت را بد نکنی. هر بسته واسه هفت تا هشت بار مصرف کافیه بیشتر بکشی حالت بد میشه فقط باید سریع آب یخ بخوری."
بسته هارا در دستم می‌گذارد: "این از اقاقیا گرفته شده. می گن هر کی مصرف کنه نمی تونه ترک کنه، خودم این چیزا رو مصرف نمی کنم فقط تریاک و شیره خوبه"
تلفنش زنگ می‌خورد، پاسخ می‌دهد: چی می‌خوای؟ چند بسته؟ مکس می‌کند، پنج دقیقه دیگه می‌رسم.
در اعتراضم به قیمت می‌گوید: همه جا "پیکو" ۲۵ تومنه، اما من ۲۰ تومن می‌فروشم. هرچیز دیگه که خواستی سراغ خودم بیا. یک زنگ بزن برات میارم، شراب اعلا هم ۱۵۰ تومن می‌فروشم، گل، ال اس دی و دستمال و... هم دارم. ال اس دی درجه یک ۹۵ تومنه به شرط می‌دم. برو استفاده کن. اگر راضی بودی خبر بده تا برات بیارم. "
موتورش را روشن می‌کند و می‌رود سراغ مشتری بعدی... جوان های کنار خیابان همچنان از فاصله چند متری بوی مطبوع ناشناس را می‌دهند و گاه به گاه صدای خندشان سکوت خیابان را می‌شکند و داستان مخدر جدید تکرار می‌شود.
