سال 1400 به پایان می‌رسد و سال و سده جدید فرامی‌رسد. قرنی پیشین برای ایران سرشار از رویدادهایی بود که هرکدام نقطه عطف تاریخ مردمان این سرزمین بوده است.
اکنون در میانه بیم و امید در آستانه سال جدید به آینده امیدوار هستیم. برای مردمانی که بیش از همیشه در صبر و استقامت مثال‌زدنی هستند و اگر سخن صادقانه بشنوند، از جان و مال برای خوشبختی هم‌وطنان مایه می‌گذارند.
اما این تغییر سال‌ها و ماه‌ها تنها برای کشور ما نیست. همه بندگان خدا در زمین پهناور این دوران را سپری می‌کنند. برخی پرشتاب و برخی آهسته. 365 روز برای برخی بیش از پیشرفت، عقب‌گرد است و گویی برای برخی دیگر برکتی دوچندان دارد و با ارزش بیشتری به‌اندازه ده‌ها سال جهش به دنبال دارد. جوامع هم به دنبال عملکرد اجزای خود برایندهای گوناگونی از خود به‌جای می‌گذارند.
ایران هم بر رویکرد ما استوار است. ما که به‌عنوان یک شهروند یا عضوی از یک ساختار اجتماعی در بخشی از فرایندهای جامعه نقش‌آفرین هستیم. هرسال که اسفند به روزهای پایانی نزدیک می‌شود ما در خیال خود آینده مطلوب را برای سال پیش رو تصویر می‌کنیم و امسال می‌توانیم و باید برای آینده‌ای بهتر در قرنی تازه خیال‌پردازی داشته باشیم. می‌شود و می‌توانیم که در کنار هم آینده‌ای بهتر را رقم بزنیم و به تاریخ، فرهنگ و کشورمان ببالیم.
ایران ما بیش از همیشه چشم‌به‌راه فرزندان خویش است که او را در میانه تاریخ چندهزارساله قوت و توان جوانی ببخشند و برای حضوری سرفرازانه در جمع بیش از 190 کشور اهل خانه زمین، آماده کنند.
روزی که هر کدام از ما در جای درست خود با بیشترین توان و امید به دنبال انجام بهترین کار باشیم، فرصت ناب روزهای زیبای خدا را به‌جای گله و شکایت از این‌وآن به دنبال پیشرفت بی‌پایان خواهیم رفت.
ایران، خانه ما در آستانه پانزدهمین سده هجری خورشیدی برای آینده‌ای بهتر آذین بسته است. به او شادباش بگوییم و به‌قدر توان تحفه‌ای از همت خود به آستانش هدیه کنیم.
