لشگری‌پور: از انبارهای جدید کشف شده بی‌اطلاعم

احمدرضا لشگری‌پور در ادامه سومین جلسه محاکمه خود و شبنم نعمت‌زاده اظهار کرد: از انبارهای جدید کشف شده بی‌اطلاع هستم؛ شرکت تا پایان سال 96 که من حضور داشتم، 22 انبار داشت.
وی ادامه داد: صحبت این بود که انبارهای خصوصی گرفته شود اما من زیر بار آن نرفتم و از سال 97 به بعد را مطلع نیستم که چند انبار اضافه شده است.
قاضی مسعودی مقام از متهم لشگری پور سوال کرد: داروها را چه کسی جابه‌جا می‌کرد؟
متهم لشگری‌پور پاسخ داد: من مطلع نیستم.
قاضی مسعودی‌مقام گفت: از مبلغ 180 میلیارد فروش، چه میزان را شما فروختید؟
متهم گفت: در ادامه اظهارات و دفاعیاتم عرض خواهم کرد.
قاضی خطاب به متهم گفت: چه میزان تخفیف از داروسازها می‌گرفتید؟
متهم لشگری پور پاسخ داد: گاهی به صد در صد هم می‌رسید.
قاضی گفت: در این صورت چطور کسری کالا داشتید؟
متهم لشگری‌پور پاسخ داد: از سال 80 که ویزیتور بودم این جوایز بود ولی مقدار جوایز خیلی کم بود. کم‌کم که تولیدات شرکت‌ها و رقابت زیاد شد، شرکت‌ها به سمت اعطای جوایز بیشتر رفتند.
وی افزود: ما مبتکر جوایز نبودیم بلکه این تخفیفات وجود داشت؛ در سال 89 میثاق‌نامه‌ای ابتدا برای آنتی‌بیوتیک‌ها ایجاد شد، مبنی بر اینکه به هیچ عنوان جایزه و تخفیف ندهند.: جنگی میان تولیدکننده‌ها وجود داشت و این جنگ به شرکت‌های پخش رسید اما نهایت استفاده از تخفیفات را داروخانه‌ها می‌بردند.
متهم لشگری پور درباره شرکت جابربن‌حیان گفت: ما به این شرکت‌ها بدهکار هستیم اما اگر مشخص شده که 180 میلیارد تومان تخفیف داده شده این تخفیف از جیب داده نشده است بلکه تخفیف گرفته شده و ما هم به مشتری‌های خود تخفیف داده‌ایم.
وی اضافه کرد: اگر قرار بوده طی 10 ماه، 20 درصد تخفیف بدهیم این تخفیف را از ریال فاکتور کم نمی‌کردیم، بلکه از موجودی خود می‌دادیم و این شد که موجودی ما کاهش یافت. اینها در تخفیف داروخانه‌ها ایجاد شد و من پولی نبردم. آن بدهی هم که برای من زدند 3.5 میلیارد است که اسناد آن را هم خواستم.
وی ادامه داد: تخفیف دادن این شرکت‌ها به کانال‌های توزیع بنا به شرایط روز بازار صورت می‌گرفت و اینگونه نبود که فقط ما تخفیف گرفته باشیم.
متهم لشگری‌پور با اشاره به دیگر شرکت‌هایی که از آنها دارو می‌گرفتند، گفت: ما دارویی می‌گرفتیم که به ازای خرید هر عدد از آن، دو قلم از همان دارو به ما اضافه می‌دادند. یعنی 200 درصد تخفیف می دادند و باید طی 300 روز مبلغ را پرداخت می‌کردیم و ما این 300 روز را به جایزه تبدیل می‌کردیم.
متهم ردیف دوم اظهار داشت: این جایزه‌ها چیزی نبود که ما اعطا کرده باشیم بلکه ما زمان را به جایزه تبدیل کردیم. می‌خواهم بگویم این شرایطی بوده که وجود داشته و ما به وجود آورنده این بحران نبودیم.