کد: 13134 | 06 مهر 1398 ساعت 12:00
لشگریپور: از انبارهای جدید کشف شده بیاطلاعم
متهم لشکریپور با بیان اینکه تا زمان حضورمن شرکت ۲۲ انبار داشت، نسبت به کشف انبار جدید شبنم نعمتزاده اظهار بیاطلاعی کرد.
احمدرضا لشگریپور در ادامه سومین جلسه محاکمه خود و شبنم نعمتزاده اظهار کرد: از انبارهای جدید کشف شده بیاطلاع هستم؛ شرکت تا پایان سال 96 که من حضور داشتم، 22 انبار داشت.
وی ادامه داد: صحبت این بود که انبارهای خصوصی گرفته شود اما من زیر بار آن نرفتم و از سال 97 به بعد را مطلع نیستم که چند انبار اضافه شده است.
قاضی مسعودی مقام از متهم لشگری پور سوال کرد: داروها را چه کسی جابهجا میکرد؟
متهم لشگریپور پاسخ داد: من مطلع نیستم.
قاضی مسعودیمقام گفت: از مبلغ 180 میلیارد فروش، چه میزان را شما فروختید؟
متهم گفت: در ادامه اظهارات و دفاعیاتم عرض خواهم کرد.
قاضی خطاب به متهم گفت: چه میزان تخفیف از داروسازها میگرفتید؟
متهم لشگری پور پاسخ داد: گاهی به صد در صد هم میرسید.
قاضی گفت: در این صورت چطور کسری کالا داشتید؟
متهم لشگریپور پاسخ داد: از سال 80 که ویزیتور بودم این جوایز بود ولی مقدار جوایز خیلی کم بود. کمکم که تولیدات شرکتها و رقابت زیاد شد، شرکتها به سمت اعطای جوایز بیشتر رفتند.
وی افزود: ما مبتکر جوایز نبودیم بلکه این تخفیفات وجود داشت؛ در سال 89 میثاقنامهای ابتدا برای آنتیبیوتیکها ایجاد شد، مبنی بر اینکه به هیچ عنوان جایزه و تخفیف ندهند.: جنگی میان تولیدکنندهها وجود داشت و این جنگ به شرکتهای پخش رسید اما نهایت استفاده از تخفیفات را داروخانهها میبردند.
متهم لشگری پور درباره شرکت جابربنحیان گفت: ما به این شرکتها بدهکار هستیم اما اگر مشخص شده که 180 میلیارد تومان تخفیف داده شده این تخفیف از جیب داده نشده است بلکه تخفیف گرفته شده و ما هم به مشتریهای خود تخفیف دادهایم.
وی اضافه کرد: اگر قرار بوده طی 10 ماه، 20 درصد تخفیف بدهیم این تخفیف را از ریال فاکتور کم نمیکردیم، بلکه از موجودی خود میدادیم و این شد که موجودی ما کاهش یافت. اینها در تخفیف داروخانهها ایجاد شد و من پولی نبردم. آن بدهی هم که برای من زدند 3.5 میلیارد است که اسناد آن را هم خواستم.
وی ادامه داد: تخفیف دادن این شرکتها به کانالهای توزیع بنا به شرایط روز بازار صورت میگرفت و اینگونه نبود که فقط ما تخفیف گرفته باشیم.
متهم لشگریپور با اشاره به دیگر شرکتهایی که از آنها دارو میگرفتند، گفت: ما دارویی میگرفتیم که به ازای خرید هر عدد از آن، دو قلم از همان دارو به ما اضافه میدادند. یعنی 200 درصد تخفیف می دادند و باید طی 300 روز مبلغ را پرداخت میکردیم و ما این 300 روز را به جایزه تبدیل میکردیم.
متهم ردیف دوم اظهار داشت: این جایزهها چیزی نبود که ما اعطا کرده باشیم بلکه ما زمان را به جایزه تبدیل کردیم. میخواهم بگویم این شرایطی بوده که وجود داشته و ما به وجود آورنده این بحران نبودیم.
وی ادامه داد: صحبت این بود که انبارهای خصوصی گرفته شود اما من زیر بار آن نرفتم و از سال 97 به بعد را مطلع نیستم که چند انبار اضافه شده است.
قاضی مسعودی مقام از متهم لشگری پور سوال کرد: داروها را چه کسی جابهجا میکرد؟
متهم لشگریپور پاسخ داد: من مطلع نیستم.
قاضی مسعودیمقام گفت: از مبلغ 180 میلیارد فروش، چه میزان را شما فروختید؟
متهم گفت: در ادامه اظهارات و دفاعیاتم عرض خواهم کرد.
قاضی خطاب به متهم گفت: چه میزان تخفیف از داروسازها میگرفتید؟
متهم لشگری پور پاسخ داد: گاهی به صد در صد هم میرسید.
قاضی گفت: در این صورت چطور کسری کالا داشتید؟
متهم لشگریپور پاسخ داد: از سال 80 که ویزیتور بودم این جوایز بود ولی مقدار جوایز خیلی کم بود. کمکم که تولیدات شرکتها و رقابت زیاد شد، شرکتها به سمت اعطای جوایز بیشتر رفتند.
وی افزود: ما مبتکر جوایز نبودیم بلکه این تخفیفات وجود داشت؛ در سال 89 میثاقنامهای ابتدا برای آنتیبیوتیکها ایجاد شد، مبنی بر اینکه به هیچ عنوان جایزه و تخفیف ندهند.: جنگی میان تولیدکنندهها وجود داشت و این جنگ به شرکتهای پخش رسید اما نهایت استفاده از تخفیفات را داروخانهها میبردند.
متهم لشگری پور درباره شرکت جابربنحیان گفت: ما به این شرکتها بدهکار هستیم اما اگر مشخص شده که 180 میلیارد تومان تخفیف داده شده این تخفیف از جیب داده نشده است بلکه تخفیف گرفته شده و ما هم به مشتریهای خود تخفیف دادهایم.
وی اضافه کرد: اگر قرار بوده طی 10 ماه، 20 درصد تخفیف بدهیم این تخفیف را از ریال فاکتور کم نمیکردیم، بلکه از موجودی خود میدادیم و این شد که موجودی ما کاهش یافت. اینها در تخفیف داروخانهها ایجاد شد و من پولی نبردم. آن بدهی هم که برای من زدند 3.5 میلیارد است که اسناد آن را هم خواستم.
وی ادامه داد: تخفیف دادن این شرکتها به کانالهای توزیع بنا به شرایط روز بازار صورت میگرفت و اینگونه نبود که فقط ما تخفیف گرفته باشیم.
متهم لشگریپور با اشاره به دیگر شرکتهایی که از آنها دارو میگرفتند، گفت: ما دارویی میگرفتیم که به ازای خرید هر عدد از آن، دو قلم از همان دارو به ما اضافه میدادند. یعنی 200 درصد تخفیف می دادند و باید طی 300 روز مبلغ را پرداخت میکردیم و ما این 300 روز را به جایزه تبدیل میکردیم.
متهم ردیف دوم اظهار داشت: این جایزهها چیزی نبود که ما اعطا کرده باشیم بلکه ما زمان را به جایزه تبدیل کردیم. میخواهم بگویم این شرایطی بوده که وجود داشته و ما به وجود آورنده این بحران نبودیم.
