رحلت امام خمینی در سال 1403 چه روزی است؟ همراه زندگینامه

روح الله موسوی خمینی

• تاریخ تولد: ۳۰ شهریور ۱۲۸۱/ ۲۰ جمادی الثانی ۱۳۲۰/ ۲۱ سپتامبر ۱۹۰۲
• محل تولد: خمین از توابع استان مرکزی چشم به جهان گشودند.
• فرزند آیت الله سید مصطفی مصطفوی
• موسس و اولین رهبر انقلاب اسلامی ایران

خانواده

پدر ایشان سید مصطفی موسوی فرزند علامه سید احمد موسوی در ۲۹ بهمن ۱۲۴۱ ه.ش. در شهرستان خمین به دنیا آمد و در تاریخ اسفند ۱۲۸۱ در راه خمین به اراک مورد سوء قصداشرار قرار گرفت و بر اثر اصابت گلوله در چهل سالگی به شهادت رسید.
هاجر خانم مادر امام خمینی، زنی از خاندان علم و تقوا و فرزند آیت الله میرزا احمد خوانساری است. امام خمینی پنجمین ماه عمر خود را با درد یتیمی آغاز کردند و از آن پس مادر و عمه بزرگوارشان، تربیت ایشان را عهده دار بودند.
امام خمینی در سن ۲۷ سالگی ازدواج کردند. همسر ایشان، دختر حاج میرزا محمدثقفی از روحانیون تهران بود. اسامی فرزندان امام به این صورت است: مصطفی، صدیقه (خانم اشراقی)، فریده (خانم اعرابی)، زهرا (خانم بروجردی)، احمد.

شخصیت علمی و فرهنگی

تحصیل در خمین

امام خمینی در همان کودکی درس را آغاز کردند و پس از آن به مکتب رفتند. بعد از اتمام مکتب به مدرسه های جدید رفتند و با پایان آن، تحصیل علوم اسلامی را در محضر دایی و برادرشان آغاز کردند.

تحصیل در اراک

سال ۱۳۳۹ ه.ق امام خمینی برای تکمیل تحصیلات خود به واسطه حضور آیت الله عبدالکریم حائری یزدی به اراک رفتند. در این دوره در محضر اساتیدی چون شیخ محمدعلی بروجردی و شیخ محمد گلپایگانی تلمّذ کردند.

تحصیل در قم

همزمان با عزیمت آیت الله حائری به قم، امام نیز به قم رفتند و در ۲۵ سالگی سطوح عالیه حوزه را به پایان رسانیدند. پس از آن با شرکت در درس آیت الله حائری به درجه اجتهاد نائل آمدند. از میان همه اساتید امام آن که بیش از همه روح ایشان را اشباع می‌کرد، درس عرفان نظری مرحوم محمدعلی شاه آبادی بود. شش سال، گاه هر روز و گاه هر چند هفته یکبار، نزد او می‌رفتند تا کنار فقه و فلسفه، عرفان را نیز بیاموزدند.

اساتید

امام خمینی (ره) در طول دوران حیات اساتید فراوانی داشتند که از جمله آنها می‌توان به شیخ عبدالکریم حائری یزدی مؤسس حوزه علمیه قم، محمدرضا مسجد شاهی اصفهانی صاحب وقایة الاذهان، میرزا محمدعلی شاه آبادی، سید ابوالحسن رفیعی قزوینی، میرزا جواد ملکی تبریزی، سید علی یثربی کاشانی، سید محمدتقی خوانساری و...اشاره کرد.

تدریس

امام تدریس کتب فلسفی را در حالی که بیش از ۲۷ سال نداشتند، آغاز کردند و در کنار درس فلسفه به تدریس اخلاق همت گماردند. عمّال رضاشاه برای تعطیلی این درس فشار می‌آوردند که با مقاومت امام به نتیجه نرسیدند اما ناچار شدند برنامه درس اخلاق را از مدرسه فیضیه به مدرسه حاج ملاصادق در منطقه دوردست شهر منتقل کردند. در کنار این ها به تدریس دروس فقه و اصول می‌پرداختند.تدریس علوم منقول و خارج فقه و اصول را در سال ۱۳۲۵ ه.ش. همزمان با ورود آیت الله بروجردی به قم آغاز کردند.در تبعید در شهر نجف هم با اصرار طلبه ها درس را آغاز و بهمن ماه ۱۳۴۸ درس ولایت فقیه را در ۱۳ جلسه ارائه کردند.

کتاب ها

از جمله آثار امام خمینی در طول حیات می‌توان به کشف اسرار، تحریر الوسیله، چهل حدیث، ولایت فقیه، جهاد اکبر، مناسک حج، آداب الصلاة، سر الصلاة، تفسیر سوره حمد، طلب و اراده، شرح دعای سحر، کتاب البیع (۵ جلد) و... اشاره کرد.

حیات سیاسی و اجتماعی

در ۱۵ اردیبهشت ماه ۱۳۲۳ و در اوضاع آشفته و فضای آزادی نسبی پس از رضا پهلوی، امام در پیامی به ملت، از قیام برای خدا صحبت کرده اند و آن را تنها راه اصلاح دو جهان نامیده اند. در همین سال در پاسخ به شبهات کتاب اسرار هزارساله، به رضاخان هم تاختند و در آن ایده حکومت اسلامی و ضرورت قیام برای تشکیل آن را مطرح ساختند.
در دوران مرجعیت آیت الله بروجردی امام از طرف ایشان عضو هیات مصلحین بودند که ماموریت اصلاح حوزه را داشت و باعث تحولاتی در حوزه شدند. در مسائل گوناگون مورد مشورت آیت الله بودند، مخصوصا مسائل مربوط به حکومت. یک بار در ۱۳۲۹ از طرف آیت الله بروجردی برای جلوگیری از اعدام عده ای به دیدار شاه رفتند.
در مهرماه ۱۳۴۱ لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی مورد تصویب دولت قرار گرفت که طبق آن سه شرط مسلمان بودن، سوگند به کلام الله مجید و مرد بودن رای دهندگان و انتخاب شوندگان حذف شده بود تا زمینه حضور بهائی ها فراهم شود. امام در تلگرافی به عَلَم نوشتند:"مجدداً به شما نصیحت می‌کنم که به اطاعت خداوند متعال و قانون اساسی گردن نهید، و از عواقب وخیمه تخلف از قرآن واحکام علمای ملت و زعمای مسلمین و تخلف از قانون بترسید؛ و بدون موجب، مملکت را به خطر نیندازید؛ والّا علمای اسلام درباره شما از اظهار عقیده خودداری نخواهند کرد." پیام محکم امام در شرایط آن روز بی نظیر بود.

قیام پانزده خرداد

اندکی پس از غائله انجمن های ایالتی و ولایتی، شاه برای طرحی با عنوان "انقلاب سفید" اعلام رفراندوم کرد. امام در بیانیه ای صریح چهار روز پیش از رفراندوم، آن را مخالف اسلام و قانون اساسی قلمداد کردند.
در فروردین ۱۳۴۲ بعد از حمله ماموران به فیضیه امام در سخنرانی خود از سکوت بزرگان گلایه می‌کنند:"امروز سکوت، همراهی با دستگاه جبار است". روز بعد بیانیه ای را منتشر می‌کنند و به صراحت از علما می‌خواهند که تقیّه را رها کنند و می‌افزایند: "من اکنون قلب خود را برای سرنیزه های مامورین شما حاضر کرده ام."
در شرایطی که ساواک از سخنرانان برای عدم تعرّض به شاه و اسرائیل تعهّد گرفته بود، امام در عاشورای سال ۱۳۴۲ در سخنرانی خود به شدّت به شاه و دخالت های اسرائیل انتقاد کردند. همان شب امام دستگیر شدند و از قم به تهران اعزام شدند. با قیام مردم تهران و ورامین و فشار علما، حکومت مجبور به آزادی ایشان شد.

اعتراض به کاپیتولاسیون و تبعید به ترکیه

۲۱ مهرماه ۱۳۴۳ لایحه کاپیتولاسیون در مجلس تصویب شد. خبر که به امام رسید، پیام هشدارآمیز صادر کردند. امام در ۱۳ آبان ماه با چند روز تاخیر به دلیل برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا دستگیر و به ترکیه تبعید شدند. اقامت امام خمینی در ترکیه یازده ماه به درازا کشید.

سال های نجف

امام و فرزندشان مهرماه سال ۱۳۴۴ به نجف تبعید شدند. حکومت در نظر داشت امام در حوزه نجف و در فضای دور از سیاست آن منزوی شود. در حالی که امام در طول اقامت در نجف هر روز سه ساعت به زیارت و عبادت در حرم می‌پرداختند اما پیگیری فعالیّت های نهضت هم با وقفه روبرو نشد. امام چهار روز پس از ورود به نجف در دیدار با آیت الله سید محسن حکیم، وی را به قیام فرا خواندند. فروردین ۱۳۴۶ در اعتراض به لوایحی که قوانین ضد اسلامی داشت به هویدا نامه ای با لحن تند نوشتند.

اوج گرفتن نهضت

اول آبان ۱۳۵۶ خبر درگذشت سید مصطفی، فرزند امام، بدون سابقه بیماری موجب حیرت شد. دکتر گفته بود که وی را مسموم کرده اند، امام اجازه کالبدشکافی ندادند و در پیامی شرایط کشور را مصیبت بارتر دانستند. لحن پیام امام، شاه را به خشم آورد و دستور داد در مقاله روزنامه اطلاعات به امام حمله کنند. مردم در اعتراض به جسارت به امام، در قم قیام کردند که با سرکوب مواجه شد. شهرهای ایران در چهلم شهدای شهرهای پیشین ملتهب می‌شد و امام برای هر کدام از این اتفاقات پیام می‌دادند.

انقلاب

با اوج گرفتن فعالیت های امام، ماموران حکومت عراق خانه امام را محاصره کردند و رفت و آمد به آن را قطع کردند. با افزوده شدن فشارها تصمیم گرفتند که به سوریه بروند. امکانش فراهم نشد، به پاریس رفتند و در پاریس به مصاحبه با رسانه های گروهی و تبیین دلائل و برنامه های انقلاب اسلامی پرداختند.
امام پس از سال ها دوری از وطن، سرانجام ۱۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ وارد ایران شدند و در ۱۵ بهمن ماه بازرگان، را نخست وزیر دولت موقّت و مامور تشکیل کابینه کردند. ایشان با صدور اطلاعیه ای در مورد حکومت نظامی ۲۱ بهمن، آن را خدعه خواندند و از مردم خواستند که به آن اعتنا نکنند که این اقدام باعث به ثمر نشستن نهضت و پیروزی انقلاب اسلامی شد.

۱۰ اسفندماه، از تهران به قم رفتند تا در آن جا مستقر شوند، مردم تا کیلومترها به استقبال آمده بودند. از همان ابتدا بر برگزاری رفراندوم اصرار کردند تا نهایتا در ۱۰ فرودین ۱۳۵۸ مردم در رایی قاطع به جمهوری اسلامی آری گفتند.

سیر بیماری امام خمینی

امام خمینی از زمان ورود به ایران و استقرار در قم بارها دچار حملات و عوارض قلبی شدند، اما جدی ترین حمله ای که به ایشان دست داد مربوط به تاریخ سوم بهمن ماه سال 1358 بود. ایشان در صبحگاه دچار حمله قلبی شدند و برای مداوا تحت نظر پزشک به بیمارستان قلب تهران منتقل شدند. امام خمینی پس از 39 روز مداوا در بیمارستان قلب تهران، به توصیه پزشک به قم بازنگشتند تا در صورت نیاز دوباره به بیمارستان منتقل شوند. ایشان موقتاً در منزلی واقع در منطقۀ دربند تهران ساکن شدند و سپس به منزلی که در محله جماران قرار داشت و متعلق به آیت الله سیدمهدی امام جمارانی بود نقل مکان کردند.

وضعیت بیماری قلبی امام خمینی تا سال 1365 کاملا تحت کنترل بود. آنطور که دکتر سید حسن عارفی، سرپرست تیم پزشکی امام خمینی، در کتاب «طبیب دلها» درباره ایست قلبی امام خمینی (س) نوشته است، ایشان در بعد از ظهر روز ششم فروردین 1365 در حالی که برای ریختن چای به آشپزخانه تشریف برده بودند احساس ضعف شدید می‌کنند و کلید زندگی را که در آشپزخانه وجود داشت فشار می‌دهند تا پزشکها را خبر کنند. به دنبال ضعف شدید، امام خمینی دچار افت فشار خون و وقفه قلبی می‌شوند.

زمانی که دکتر پورمقدس به آشپزخانه می‌آیند متوجه می‌شوند که ایشان علایم حیاتی مثل تنفس، نبض و ضربان قلب ندارد و به دلیل عدم ضربان قلب، خون به مغز نرسیده و بیهوش شده اند. دکتر پورمقدس، بلافاصله شروع به ماساژ قلبی و تنفس دهان به دهان می‌کند ضمن اینکه برادران دیگر پرستار فرا می‌رسند و با تجویز اکسیژن و وصل کردن سرم به داخل ورید، موفق به کار انداختن مجدد قلب و تنفس می‌شوند.

آیا دلیل رحلت امام خمینی بیماری قلبی بود؟

به گفته پزشک معالج امام خمینی، بیماری قلبی ایشان تا پایان عمر تحت کنترل بود و ایشان هیچ موقع عمل قلب انجام ندادند. بنابر اظهارات تیم پزشکی، آنچه در نهایت منجر به وخامت حال امام خمینی شد، سرطان معده بود. در تاریخ 28 اردیبهشت 1368 امام خمینی (س) علائمی همچون درد شدید شکم و خونریزی روده بزرگ نشان دادند. تیم پزشکی پس از انجام آزمایشات تشخیص سرطان معده دادند. تومورها و زخم های موجود در معده امام خمینی از نوع بسیار پیشرفته بود.

پس از انجام عمل جراحی امام به هوش آمدند و به نظر می‌رسید حال عمومی ایشان خوب است. به گفته پزشکان امام تا 11 روز حال مساعدی داشتند، اما در بعدازظهر شنبه 13 خرداد امام دچار سکته قلبی شدند. پزشکان سریعا امام را به دستگاه های احیای قلبی و ریوی متصل شدند اما اوضاع جسمانی ایشان لحظه به لحظه وخیم تر می‌شد. سرانجام امام خمینی در شامگاه همان روز جان به جان آفرین تسلیم کردند.