نشان به آن نشان که پیمان یوسفی!

 این‌که رسانه ملی بخش بزرگی از جامعه را ندیده می‌گیرد و این‌که حتی در شب مهمی مثل شب قدر هم همه تریبون‌های مهمش در شبکه‌های سراسری را به جناح مخالف دولت می‌دهد که اگر اکثریت داشتند حالا در قوه مجریه بودند، نشان‌دهنده خط‌مشی قدیمی سازمان است. براساس این خط‌مشی صلاح آن چیزی است که مدیران سازمان می‌پسندند و این صلاح ربطی به خواست و اراده مردم ندارد. همان‌طور که رسانه ملی سهم بزرگی از جامعه را نشان نمی‌دهد و از خود نمی‌داند، در برنامه‌سازی هم شترسواری‌اش دولا دولاست؛ هم می‌خواهد بگوید جذب مخاطب و بالابودن بیننده برایش خیلی فاکتور مهمی هستند و هم در عمل، فاکتورهای متعدد دیگری تعیین‌کننده‌اند که الزاما نیاز مخاطب را در نظر نمی‌گیرند؛ چه بسا کاملا هم مخالف میل بیننده و شنونده‌های رسانه‌اند. اگر در ساخت سریال و برنامه‌های اجتماعی و هنری سازمان می‌تواند با آمارسازی و بالا نشان‌دادن محبوبیت این بی‌توجهی را توجیه کند، در برنامه‌های ورزشی دم خروس بیرون می‌زند. جایی که میل تماشاگران مسابقات به راحتی و با نظرسنجی‌های ساده در دسترس‌اند اما تقریبا هیچ‌وقت برای مدیران جام‌جم پشیزی ارزش نداشته‌اند. در هفته‌های اخیر یکی از انتقادات به سازمان این بود که در رویداد مهمی مثل جام‌جهانی گزارش زنده ندارد. برخلاف همه کشورهای حاضر در جام که حتی مسابقات دیگر تیم‌ها را با استفاده از گزارشگر حاضر در محل پوشش می‌دهند، تلویزیون ما که میلیاردها‌میلیارد برای برنامه‌های بی‌ارزش هزینه می‌کند، حاضر نشده بود باکس گزارشگر بگیرد و می‌خواست دیدارهای تیم‌ملی را از تهران گزارش کند. فشار رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی کار را به جایی رساند که سرانجام اعلام شد که قرارداد باکس‌های مورد نظر در آخرین روزها بسته شده اما هیهات؛ وقتی مشخص شد که گزارشگر اعزامی سیما پیمان یوسفی است، همه فهمیدند که این خرج اضافه هم نه برای خدمت به مردم و بینندگان و پوشش بهتر مسابقه که برای امتیاز دادن به یکی از گزارشگران قدیمی و پرانتقاد بوده است. صداوسیما بار دیگر ثابت کرد که برآورده‌کردن خواست عمومی جایی در کنداکتورش ندارد، نشان به آن نشان که می‌دانست مردم دلشان می‌خواهد مسابقات تیم‌ملی را گزارشگران بهتری گزارش کنند؛ اما معادلات داخلی و بده‌بستان‌های شخصی بر مطالبه میلیون‌ها ایرانی ارجح است.