دستگاه‌های ردیاب سبک و پیچیده امکان مطالعه رفتار پرندگان را به انواع روش‌های مفید، به عنوان مثال کمک به ایمن نگه داشتن آن‌ها از کشتی‌ها یا نظارت بر الگو‌های تغییر مهاجرت آن‌ها را ممکن کرده‌اند. با این حال، برای یک تیم تحقیقاتی در استرالیا، این تلاش‌ها کاملاً مطابق با برنامه پیش نرفتند، گروهی از زاغی‌های برچسب‌گذاری شده به سرعت دستگاه‌های ردیابی یکدیگر را در نمایشی از نوع دوستی که قبلاً نادیده گرفته شده بود، خارج می‌کردند.
این تحقیق توسط اکولوژیست‌های حیوانی از دانشگاه ساحل سان شاین هدایت شد که به دنبال مطالعه حرکت و پویایی اجتماعی زاغی‌های استرالیایی بودند. برای انجام این کار، تیم در واقع نوع جدیدی از راه‌حل برچسب‌گذاری را طراحی کرد که در آن از یک مهار برای محکم کردن دستگاه ردیاب به پرنده استفاده می‌شد و به آن‌ها اجازه می‌داد از دستگاهی با باتری و ظرفیت ذخیره‌سازی کافی استفاده کنند.
محققان گروهی از زاغ‌ها را آموزش دادند تا از یک ایستگاه تغذیه زمینی در فضای باز استفاده کنند که در آن باتری می‌تواند دوباره شارژ شود و داده‌ها به صورت بی سیم بارگیری شوند. از طرف دیگر، ردیاب می‌تواند توسط یک آهنربا از مهار آزاد شود. این مهار به طور هدفمند به گونه‌ای طراحی شده بود که محکم باشد و به سختی بتوان آن را جدا کرد و به آهنربا یا قیچی باکیفیت نیاز باشد.
وزن دستگاه‌های ردیاب کمتر از یک گرم (۰.۰۳ اونس) بوده و با موفقیت روی پنج زاغ نصب شده و دانشمندان برای یافتن پاسخ سؤالاتی مانند مسافت سفر زاغ، الگو‌های حرکتی آن‌ها هیجان زده شدند. اما طولی نکشید که نقشه‌های محققان نقش بر آب شد.
در عرض ۱۰ دقیقه پس از نصب آخرین ردیاب، تیم مشاهده کرد که یک زاغ ماده بالغ از منقار خود برای جدا کردن ردیاب از پرنده جوان‌تر گروه استفاده می‌کند. چند ساعت بعد، بیشتر ردیاب‌ها دیگر حذف شده بودند. در روز سوم، همه ردیاب‌ها حذف شده بود. مشخص نیست که آیا یکی از پرندگان به همه کمک می‌کرده است، یا اینکه آن‌ها مسئولیت‌های جدا کردن را بین گروه تقسیم کرده‌اند، اما این اولین موردی است که پرندگان برای حذف دستگاه‌های ردیابی همکاری کرده‌اند و اولین نمونه نوع‌دوستی در زاغ‌ها می‌دانند.
به نظر می‌رسد که زاغ‌ها ردیاب‌ها را نوعی انگل می‌دانند که باید حذف شوند. این رفتار بسیار نادر به عنوان نجات هم نوع شناخته می‌شود.
