حالا دیگر می توان گفت بیش از دوماه است که وزنه برداری، ورزش پرافتخار ایران در برزخی سخت به سر می برد؛ یکبار دیگر دقت کنید، دقیقا بیش از دوماه است که حکم بازنشستگی علی مرادی ابلاغ شده اما وزارت ورزش هنوز قدم از قدم بر نداشته تا بلکه در آستانه رقابت های مهمی همچون بازی های آسیایی، این فدراسیون را تعیین تکلیف کند. نکته ای که باعث می شود تا واقعا با خود فکر کنیم که آیا در وزارت خانه عریض و طویل ورزش، و وزیری که با برچسب ورزشی بودن به ساختمان وزارت خانه قدم گذاشت، کسی به انتقادهای گسترده و مطالبه جدی خانواده وزنه برداری گوش می دهد؟ مگر نه اینکه می گویند در خانه اگر کس است، یک حرف بس است؟ آیا واقعا در این خانه بزرگ ورزش، کسی انتقادهای گسترده از ریاست سابق فدراسیون وزنه برداری و مطالبه بر حق برای تعیین تکلیف هرچه زودتر این رشته را نمی شنود؟
آقایان نمی دانیم در ذهن تان چه می گذرد اما باور کنید وزنه برداری حال خوبی ندارد؛ این ورزش سال هاست از روزهای خوبش فاصله گرفته و بر گوشه گوشه بدنش زخم هایی بزرگ نشسته؛ از دوپینگ های گسترده تا کاهش سهمیه های المپیکی، خانه نشینی قهرمانان و انتقادهای پیاپی کارشناسان از سیستم مدیریتی این ورزش. اگر چه چند ماه دیگر و با رسیدن موسم بازی های آسیایی دوباره یاد وزنه برداری می افتید اما یک بار هم که شده دست از لابی گری، سیاست مداری و تلاش برای راضی نگه داشتن همه بردارید. باور کنید وزنه برداری طفل سر راهی نیست که به امان خدا ولش کرده اید. وزنه برداری این روزها در بلاتکلیفی ای به سر می برد که مطمئنا زخم هایش در آینده ای نزدیک، در رقابت هایی همچون بازی های آسیایی سر باز می کند که آن وقت نمی توان توجیهی برای آن آورد. بهتر است آقای سجادی یک بار هم که شده، محافظه کاری را کنار بگذارد و قاطعانه سرپرست این فدراسیون را مشخص کند چرا که هر دقیقه تعیین تکلیف زودتر، برای این ورزش از نان شب هم واجب تر است. وزنه برداری همین حالا هم مشکلات عظیمی دارد و پایان دوره مدیریت مرادی، تازه شروع دوران جدید این ورزش است که چالش های بزرگی برای مدیریت جدید دارد و تعیین تکلیف هرچه زودتر آن، می تواند به بازگشت هرچه زودتر این ورزش به ریل اصلی خود کمک کند. مطالبه ای که حق خانواده وزنه برداری است و البته وظیفه وزیر ورزش که به نظر می رسد آن را فراموش کرده است.
