فیلم سینمایی «شادروان» به کارگردانی حسین نمازی در چهلمین جشنواره فیلم فجر رونمایی شد، این فیلم در سه بخش فنی بهترین چهره پردازی، بهترین طراحی لباس و بهترین صدابرداری نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر شد اما در نهایت دست خالی این جشنواره را ترک کرد.
فیلم سینمایی «شادوران» بعد از فیلم آپاندیس دومین ساخته سینمایی نمازی محسوب می شود، وی مجموعه تلویزیونی حوالی پاییز را نیز در کارنامه دارد، آنچه مشخص است اینکه نمازی در ابتدای راه کارگردانی خود به سر برده و باید دید آیا می‌تواند در آینده اثری تحسین برانگیز تولید نماید یا خیر.
شادوران اما تجربه نسبتا موفقی از این کارگردان بود، موفق از آن جهت که می‌تواند به خوبی با مخاطب عام سینما ارتباط برقرار کند، داستانی ساده بدون گره های عجیب که با استفاده از کمدی و لحظات کمیک به احتمال فراوان با استقبال از سوی مخاطبان روبرو خواهد شد، البته نباید این نکته را فراموش کرد که شادروان شانس صدرنشینی در گیشه را نیز ندارد.
شادوران قصه سر راستی دارد، روایت بار درگیر همچون آثار اجتماعی به پایین شهر رفته و مشکلی را در یک خانواده روایت می کند، خانواده ای که اکثریت آنها شوخ و ساده اندیش بوده و در برخورد با اتفاقات به دنبال راه حل‌هایی گاها غیرمنطقی می روند. همین عاملی است تا دنیای سینمای فیلم شادوران زیاد به قوانین معمول کشور پایبند نبوده و در بسیاری از مواقع باگ‌های فراوانی داشته باشد.
از جمله نقاط قوت این فیلم را باید در رابطه بازیگران دانست، گروه بازیگران و در صدر آن بهرنگ علوی در نقش دایی به خوبی انتخاب شده اند اما با این وجود در ارائه خانواده ای پایین شهری موفق نیستند، آنها سعی خود برای به نمایش گذاشتن یک خانواده را به خوبی به نمایش می گذارند اما انگار این خانواده در کاملا سطحی به نمایش گذاشته شده اند.
فیلم سینمایی «شادروان» در مرز بین یک تله فیلم و یک فیلم سینمایی قرار دارد اما در نهایت کفه ترازو به سمت اثری تلویزیونی سنگین تر شده است، فیلم گره های مرسوم و هیجان انگیز یک اثر سینمایی را نداشته و در فیلمنامه و نوع پرداخت دیالوگها هم توانایی تبدیل به یک سریال کمدی تلویزیونی را دارد اما با سینما فاصله زیادی گرفته است.
کارگردانی حسین نمازی همچون فیلمنامه که مسیری ساده را طی می کند، بدون هیچ پیچیدگی و نوآوری پیش می رود، فیلم ساده حسین نمازی قصد بر شلوغ کاری ندارد که این یک نقطه قوت شمرده می شود اما از سوی دیگر مشخص نیست که آیا نمازی قصد داشته توانایی خود در کارگردانی را به نمایش بگذارد یا خیر.
زیرا اگر این طور باشد کارگردانی این کارگردان سینما اتفاق تازه ای را به هنر سینمای کشور اضافه نکرده است، قاب های ساده و معمول و اکثرا کلیشه ای باعث شده تا فیلم در نوع خود گاها به تکرار در رویدادهایی برسد که پیشتر مخاطبان آن را تماشا کرده اند.
به طور کلی این فیلم که به تازگی برای اکران نوروزی سال آتی اعلام آمادگی کرده اثری است که مخاطب می تواند با تماشای آن اندکی بخندد، داستانی ساده را دیده و به سرعت آن را فراموش کند، باید دید نمازی در ادامه راه کارگردانی خود آیا به فکر بدعت شکنی خواهد بود یا خیر.
