به گزارش رویداد ایران و به نقل از خبرآنلاین؛ بلاتکلیفی و برزخ؛ این ها بهترین کلماتی است که می توان برای توصیف وضعیت وزنه برداری ایران به کار برد. قریب به دو ماه پیش بود که با ابلاغ حکم بازنشستگی علی مرادی، رئیس سابق فدراسیون وزنه برداری، او از میز خود کنار رفت تا پولاد سرد در انتظار مدیری جدید و خونی تازه باشد؛ با این وصف با گذشت نزدیک به دوماه از این موضوع، وزارت ورزش و جوانان هنوز تکلیف این فدراسیون را روشن نکرده. معرفی نشدن سرپرست فدراسیون باعث شده تا شائبه های مختلفی از لابی گری رئیس سابق برای ابقا در سمت خود، شایعه تلاش گروهی برای مهندسی انتخابات، حضئر افراد بیرون از خانواده در مسند سرپرستی و... به وجود بیاید و نگرانی ها از بابت آینده این ورزش را بیشتر کند.
پس از استعفای علی مرادی، رئیس سابق فدراسیون وزنه برداری همه منتظر بودند تا سرپرست جدید این فدراسیون معرفی شود و با ریل گذاری برای برگزاری انتخابات، رئیس جدید بر سر کار بیاید. با این وجود یک موضوع مهم باعث شد چوبی بزرگ لای چرخ فدراسیون قرار بکیرد و وزنه برداری به کما برود؛ لابی گری ها و تلاش های آقای رئیس، برای ماندن در ریاست باعث شد تا پروسه معرفی سرپرست به تعویق بیفتد. شنیده ها حاکی از آن بود که مرادی قصد دارد تا پایان بازی های آسیایی و سال مالی در راس کار بماند که در آن صورت او در پایان دوره ۴ساله ریاست خود، فدراسیون را ترک می کند.
نفراتی مانند احمد سعادتمند یا احمد بهتاج که سابقه مدیریتی شان آنقدر واضح است که نیازی به توضیح ندارند. تنها کافی است به دوران مدیریت سعادتمند، مرد همیشه در صحنه انتخابات ها نام برد که چگونه در دوره ای کوتاه، باشگاه استقلال را با فلاکت روبرو کرد و بدهی های سنگینی روی دست آن ها گذاشت. مطمئنا حضور چنین افرادی در راس فدراسیون وزنه برداری، نمی تواند چاره کار باشد و این در حالی است که قهرمانان با سابقه این رشته، نفراتی مانند سجاد انوشیروانی، بهداد سلیمی، حسین توکلی، کوروش باقری و... همگی افرادی هستند که هم در دوران قهرمانی سابقه درخشانی داشته اند و هم در بعد مدیریتی، توانسته اند امتحان خود را پس بدهند.
اینکه وزنه برداری خود چنین نفراتی را داشته باشد، آب در خانه داشته باشد و مسئولان وزارت ورزش بدون توجه به این خانواده، تشنه لب به دنبال افرادی خارج از وزنه برداری باشند، می تواند زنگ خطری باشد که نه تنها گره از کار این رشته باز نکند، بلکه آن را حسابی عقب تر ببرد و ریشه سو مدیریت را ضخیم تر و عمیق تر بدواند.
