به هر حال واقعیت این است که این روزها «بارداری» تبدیل به یک امر کاملا مخاطره‌آمیز شده و زوج‌های کمتری جسارت بچه‌دار شدن دارند، از تنگاهای مالی بگیرید تا چگونگی تربیت فرزند تبدیل به مساله‌ای چندوجهی و مناقشه‌برانگیز شده که خیلی از زوج‌ها در توان خودشان نمی‌بینند که بچه‌دار شوند. «پا به ماه» اما تلاش می‌کند مثلا با به تصویر کشیدن وضعیت یک زوج که «سه قلو» دارند مخاطب را در وضعیتی غافلگیرکننده قرار دهد و با نزدیک کردن روایت به زوج داستان، مخاطب را ترغیب به همذات‌پنداری کند.
شرح با جزئیات زندگی چنین زوجی باعث می‌شود که با نوعی شبیه‌سازی مواجه باشیم، اگر من در آن وضعیت قرار بگیرم؛ چه دغدغه‌ها، نگرانی‌ها و ترس‌هایی خواهم داشت، پرداخت چنین وضعیت شبیه‌سازی شده‌ای که زبان مستقیمی هم ندارد، قطعا تاثیرگذار خواهد بود، در این سال‌ها ثابت شده که این همه بنر و شعار نمی‌تواند تصمیمی را در میان زوج‌ها تغییر دهد. در همین روزها تصاویری از ساعد سهیلی و همسرش در شبکه‌ها اجتماهی دست به دست می‌شود که اغلب به آن نگاه انتقادی شده، کاربران، تصاویر این ستاره سینما را که روی بنرها آمده نقد می‌کنند و این شکل از ترغیب به فرزندآوری را موثر نمی‌دانند و احتمالا هم حق دارند.
اما در نقطه مقابل «پا به ماه» با ترسیم دقیق و با ظرافت «بارداری» می‌تواند حرفش را به گوش مخاطب برساند، البته در عین حال تلاش هم نمی‌کند تمام وضعیت را مثبت نشان دهد و اتفاقا از همین جنبه موثرتر هم خواهد بود، یعنی اگر مسائلی مثل توکل به خداوند و تکیه بر مفاهیمی چون «برکت» باعث سفیدنمایی وضعیت می‌شود در کنار آن اشاره به معضلاتی جزئی مثل «بی‌خوابی» باعث می‌شود که با روایاتی غالبا ملموس و واقعی مواجه باشیم و نکته جالب این جاست که علی‌رغم این که این مجموعه را ۱۰ نفر متفاوت ساخته‌اند اما انسجام مضمومی آن حفظ شده و به قولی از خط بیرون نزده، شاید ساخت چنین مستندهایی الگوی صحیحی برای کارهای حاوی پیام باشند، پیام را بده و توی ذوق نزن!
