همه چیز از پلی بک شروع می‌شود. شاید برخی‌ها هنوز با معنای این واژه آشنا نیستند و از خودشان می‌پرسند که «پلی بک» چیست؟ برای درک این ماجرا نیاز به کمی توضیح وجود دارد.
کنسرت‌ها یا همان اجراهای زنده، با حضور تماشاگران انجام می‌شود. تماشاگران برای حضور در این کنسرت‌ها و خرید بلیت پول زیادی خرج می‌کنند. هدف اصلی مخاطبان برای حضور در کنسرت‌های موسیقی، دیدنِ اجرای زنده‌ی خواننده محبوبشان است. یعنی آنها می‌خواهند ببینند که خواننده محبوبشان در سالن و بدون واسطه چطور می‌خواند؟
البته که برخی از مخاطبان هم به این چیزها اهمیت نمی‌دهند و فقط و فقط حضور در کنسرت و دیدنِ خواننده محبوبشان برایشان مهم است. اما این افراد درصدشان بسیار اندک است.
حال پلی بک زمانی رخ می‌دهد که خواننده به جای اجرای زنده در سالن کنسرت، اجرایی که در استودیو ضبط کرده را در سالن پخش می‌کند و خودش فقط لب می‌زند و اَدای خواندن در می‌آورد؛ در حالی که مخاطب صدایی را می‌شنود که در استودیو ضبط، اصلاح و ایرادهایش رفع شده است.
بر کسی پوشیده نیست که خوانندگان در استودیو امکانات صوتی بسیاری در اختیار دارند و به لطفِ پیشرفتِ سیستم‌های استودیویی، صدای خوانندگان اصلاحات زیادی را به خود می‌بینید. این اصلاحات حتی در درست خواندن خواننده هم اعمال می‌شود.
همه این‌ها نشان از اهمیتِ توانِ خواننده در خواندنِ زنده است. یعنی خواننده باید بتواند روی صحنه بخواند تا مخاطب با صدای واقعیِ او مواجه شود.
از طرفی، پلی بک کردن فریبِ مخاطب است. این یعنی خواننده قصد دارد مخاطب را فریب دهد. خواننده و تیم برگزارکننده، با پلی‌بک می‌خواهند ایرادهای صداییِ خواننده مشخص نشود. آنها نمی‌خواهند مخاطب با واقعیتِ خواننده مواجه شود که اگر این اتفاق رخ دهد، دیگر کسی به کنسرت آن خواننده نخواهد آمد.
پس نتیجه این است که تنها هدف از پلی بک همان فریب خواننده و کسب درآمد بیشتر از راهِ حفظِ رونقِ کنسرت خواننده است.
اکنون با همه این تفاسیر ویدیوی زیر را ببینید که مربوط به اجرای محسن ابراهیم زاده است. خواننده‌ای که در شروع کنسرتش با بادیگارد وارد می‌شود و ناگهان زمین می‌خورد. اما در حالی که زمین خورده همچنان صدایش پخش در حال پخش شدن است. این همان پلی‌بک است.
