خانه‌ای قاجاری در محله پاچنار تهران که در اواخر دوران قاجار بنا شده و آیت‌الله حاج سیداحمد طالقانی، پدر جلال و شمس آل احمد در آن زندگی می‌کرده سرنوشت پرفراز و فرودی را همراه با تاریخ معاصر ایران پشت سر گذاشته است. زمانی که پدر جلال و شمس در قید حیات بوده، روضه‌های هفتگی در این خانه برقرار بوده و محل آمد و شد روحانیون بسیاری بوده است. در سال ۱۳۸۳ به ثبت ملی می‌رسد و در سال ۱۳۹۱ به نام خانه باستان‌شناسان کشور می‌شود. پس از مراسم افتتاحیه درش را می‌بندند و می‌روند، بدون این‌که یک باستان‌شناس بدان‌جا قدم بگذارد. با شکست این طرح، این خانه به مرور به مأمنی برای معتادان و به یک زباله‌دانی تبدیل می‌شود. با اعتراض بازماندگان این خانواده دوباره توجه‌ها برای حفظ و نگهداری خانه جلب می‌شود. در نهایت معتادان را از خانه بیرون کردند، خانه را از زباله‌ها خالی کردند و پس از مزایده، سرمایه‌گذارِ فرهنگی جدیدی آمد که از قضا کارآفرین گردشگری هم هست. خانواده جلال آل‌احمد امیدوار بودند شاید سرمایه‌گذار جدید بتواند آرامش را به این خانه تزریق کند.
اما محمدحسین دانایی، یکی از بازماندگان این خانواده در این‌باره می‌گوید: آن‌چه در این ۱۲ سال بر سر این بنای تاریخی آمده، حکایت مفصل و اندوهباری است که آخرینش هجوم عده‌ای از قاچاقچیان و معتادان مواد مخدر و تبدیل آن‌جا به پاتوق و محل تجمع و تفکیک زباله بود که حدود یک سال پیش گزارشش منتشر شد و با مداخله اهالی محل، متخلفان از خانه بیرون رانده شدند و پس از آن هم مسئولان «صندوق توسعه صنایع دستی و فرش دستباف و احیاء و بهره‌برداری از بناهای تاریخی و فرهنگی» که مسئولیت مرمت و بازسازی این بنای تاریخ را به عهده دارد، اعلام کردند که وظیفه مرمت و بازسازی این بنای تاریخی که در فهرست آثار ملی هم ثبت شده، به فردی آشنا به حوزه فرهنگ واگذار شده است. فرد نام‌برده نیز در همان زمان طی گفت‌وگویی اعلام کرده بود که قرار است این بنا بعد از مرمت و بازسازی و تعیین کاربری متناسب با سابقه تاریخی آن، به عنوان یک مکان فرهنگی مورد استفاده عمومی قرار گیرد، لیکن موضوع بار دیگر به بوته فراموشی سپرده شد تا این‌که چند روز پیش بار دیگر عده‌ای از خلافکاران یکی از پنجره‌های این خانه را از جا کنده و به داخل نفوذ کرده‌اند تا با ایجاد رخنه، به مغازه‌های مجاور دستبرد بزنند. این حادثه بار دیگر با دخالت اهالی محل رفع و رجوع شده، ولی این پرسش همچنان باقی‌ست که تا کی باید شاهد این همه سهل‌انگاری و بروز این‌گونه رویدادهای ناپسند باشیم؟
