اینکه به‌واقع نه کری خوانی‌ها و نه خودکم‌بینی‌ها بویی از واقعیت نبرده است درست‌ترین گزینه ممکن برای روبرو شدن با واقعیت بازی ایران و ژاپن است.
ایران مقتدرانه تا نیمه‌نهایی بالا آمد و بدون دریافت گل مدعی حضور در صدر آسیا بود و امروز ماییم و یک حسرت 47 ساله.
عکسی به‌سرعت دست‌به‌دست می‌شود که اعتراض دسته‌جمعی بازیکنان ایران و تلاش تا آخرین لحظه تک بازیکن ژاپن را نشان می‌دهد و زیر آن تفسیرها و واکنش‌ها بیشتر قلب بازیکنان ما را نشانه می‌رود.
صحنه دیگری در پایان بازی ایران و چین و باخت این تیم از تلویزیون پخش شد که نشان می‌داد هواداران تیم چین حتی پس از بازی با همان شور و حرارت بازیکنان و کادر فنی را تشویق می‌کنند.
حالا یک ایران است و باخت ایران، ایرانی که باخت تیم ملی برایش بزرگ‌ترین حسرت ورزشی را به نمایش گذاشته است. باختیم ولی دنیا به آخر رسیده است؟
اگر این تیم به معنای واقعی تیم ملی ما است، باید مانند فرزندان این مرزوبوم جای اشتباه و خطا را برای آن‌ها باقی بگذاریم. پروفایل باخت ایران را باید با عکس تیم تزئین کنیم و به آن‌ها شوق بازگشت باافتخار بدهیم.
باید بگذاریم سرافراز به ایران بازگردند و از فردا به فکر تورنمنت‌های پیش رو و آماده کردن خودشان باشند. به یاد موفقیت‌های بزرگ و شیرینی که با حضور همین مردان تجربه کردیم. خداحافظی کیروش که به همراه او بازیکنان تیم صعود به جام جهانی، رویارویی با تیم‌های بزرگ و امروز یک سیر شیرین از بازی‌های خوب و به‌یادماندنی را داشتیم. عکس تیم ملی ایران، عکس کیروش، عکس بیرانوند، عکس سردار آزمون و پسران خوب ایران را در خاطره‌ها ثبت کنیم؛ مانند قهرمان از آن‌ها استقبال کنیم که آن‌ها هم خود را باشخصیت قهرمانی برای رویارویی‌های بعدی آماده کنند.
