یک کارشناس تاریخ و تمدن ایران گفت: امروز با گسترش ویروس کرونا، کلمه ماسک بخش عمده ادبیات روزانه همه مردم جهان شده است، اما استفاده از ماسک در تمدن ایران ریشه تاریخی دارد.
جواد متقی نژاد در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: ماسک وسیله‌ای است که برای جلوگیری از آلوده‌کردن دیگران و هوای اطراف استفاده می‌شود و تنها قسمت دهان و بینی را می‌پوشاند که عملکرد این وسیله شبیه عملکرد ابزاری است که موبدان زرتشتی به کار می‌بردند.
وی افزود: موبدان زرتشتی برای جلوگیری از آلوده کردن آتش مقدس، تکه پارچه‌ای را به نام "پِنام" جلوی دهان می‌بستند که در دنیای امروز، پزشکان معمولاً در اتاق عمل پنام بر صورت دارند.
این کارشناس تاریخ و تمدن ایران تصریح کرد: پنام در اوستا و کتب پهلوی عبارت است از دو قطعه پارچه سفید از جنس پنبه که به روی دهان آویخته با دو نوار به پشت سر گره می‌زنند و زرتشتیان ایران آن را روبند می‌نامند.
متقی نژاد گفت: پنام از لوازم موبدان است. این پرده کوچک که بنا به توضیح تفسیر پهلوی اوستا باید دو بند انگشت پائین تر از دهان باشد، وقتی به کار برده می‌شود که موبد در مقابل آذر مقدس اوستا سرود مراسم دینی را به جای می‌آورد و استعمال پنام برای این است که نفس و بخارِ دهان به عنصر مقدس نرسد.
وی افزود: در فرگردِ ۱۸ وندیداد در فقره اول آمده است «چنین گفت اهورا مزدا در میان مردمان، هست کسی که پنام بسته، اما بندی از دین به میان بسته ندارد و خود را به دروغ موبد می‌نامد. ای زرتشتِ پاک، تو نباید که چنین کسی را موبد بخوانی .»
این کارشناس تاریخ و تمدن ایران، خاطرنشان کرد: در ایران قدیم نیز کسی که به نزد شاه می‌رفت برای احترام و ادب پِنام بر دهان می‌زد. این طرز ادب در دربار پادشاهان چین هم معمول بوده است. پارچه‌ای باشد چهارگوشه که در دو گوشه آن دو بند دوزند و پیروان زرتشت در وقت خواندن زند و پازند و اوستا آن را بر روی خود بندند.
وی افزود: موبدان زرتشتی برای جلوگیری از آلوده کردن آتش مقدس، تکه پارچه‌ای را به نام "پِنام" جلوی دهان می‌بستند که در دنیای امروز، پزشکان معمولاً در اتاق عمل پنام بر صورت دارند.
این کارشناس تاریخ و تمدن ایران تصریح کرد: پنام در اوستا و کتب پهلوی عبارت است از دو قطعه پارچه سفید از جنس پنبه که به روی دهان آویخته با دو نوار به پشت سر گره می‌زنند و زرتشتیان ایران آن را روبند می‌نامند.
متقی نژاد گفت: پنام از لوازم موبدان است. این پرده کوچک که بنا به توضیح تفسیر پهلوی اوستا باید دو بند انگشت پائین تر از دهان باشد، وقتی به کار برده می‌شود که موبد در مقابل آذر مقدس اوستا سرود مراسم دینی را به جای می‌آورد و استعمال پنام برای این است که نفس و بخارِ دهان به عنصر مقدس نرسد.
وی افزود: در فرگردِ ۱۸ وندیداد در فقره اول آمده است «چنین گفت اهورا مزدا در میان مردمان، هست کسی که پنام بسته، اما بندی از دین به میان بسته ندارد و خود را به دروغ موبد می‌نامد. ای زرتشتِ پاک، تو نباید که چنین کسی را موبد بخوانی .»
این کارشناس تاریخ و تمدن ایران، خاطرنشان کرد: در ایران قدیم نیز کسی که به نزد شاه می‌رفت برای احترام و ادب پِنام بر دهان می‌زد. این طرز ادب در دربار پادشاهان چین هم معمول بوده است. پارچه‌ای باشد چهارگوشه که در دو گوشه آن دو بند دوزند و پیروان زرتشت در وقت خواندن زند و پازند و اوستا آن را بر روی خود بندند.
