دو خط در دیپلماسی ایران

علی هاشمی عضو شورای سیاستگذاری روزنامه سازندگی  در صفحه آخر این روزنامه نوشته است:
میان احزاب سیاسی و گروه‌های مبارز انقلابی که با رویکرد اسلامی فعالیت می‌کردند، همواره دو خط فکری وجود داشته است؛ یکی تفکر جلال‌الدین فارسی بود که اعتقاد داشت در عرصه جهانی و در رابطه با نهضت‌های آزادی‌بخش باید مستقیما وارد مبارزه شد. این گروه در جنبش «فتح» آموزش می‌دیدند که در مقابل جنبش امل در لبنان شکل می‌گیرد.

جلال‌الدین فارسی نیز در مصاحبه اخیرش با خبرگزاری فارس از تفکر قذافی دفاع می‌کند. در مقابل این خط فکری، تفکر امام‌موسی صدر وجود داشت که شیوه خاصی برای مبارزه داشته است و بیشتر درصدد بود که جنبش امل را در لبنان تاسیس کند.  زمینه عملیاتی را نیز بیشتر دکتر چمران اداره می‌کردند؛ ایشان سیاست عملیاتی را در این عرصه برعهده داشتند و سیاست فکری آن را برعهده نداشتند.

در این بخش است که آقای جلال‌الدین فارسی و همفکرانشان بیشتر با سازمان فتح در تماس بودند که نسبت به هرگونه صحبتی با کسانی که حتی با رژیم شاه تماس داشتند را نمی‌پذیرفتند. این اختلاف‌نظرها بعد از انقلاب در داخل ایران بسیار شدید بود.  یعنی یک عده‌ای با قذافی رابطه خوبی داشتند و سعی می‌کردند با تشکیلاتی که در داخل سپاه ایجاد کرده بودند در نهضت‌های آزادی‌بخش مداخله کنند و در حقیقت واحد نهضت‌های آزادی‌بخش را راه‌اندازی کردند.

سیدمهدی هاشمی نیز مسئول این واحد شد که به کل نهضت‌های آزادی‌بخش جهان کمک می‌کرد. یک عده معتقد بودند با توجه به اینکه اکنون دولت شده‌ایم، نباید به این فعالیت‌ها پرداخته شود یا اگر هم انجام می‌دهیم باید به شکل غیرنظامی باشد و نه نظامی و فیزیکی. این تفکر راه امام‌موسی صدر بود که این شیوه بیشتر شیوه حرکت با دیپلماسی و به اصطلاح تعامل با جهان در سیاست خارجی بود و نه تعامل با نهضت‌های آزادی‌بخش. این دو سیاست همواره وجود داشته و دو طرز تفکر بوده است.

جمهوری اسلامی به عنوان یک واقعیت گاهی به تفکر اول گرایش داشت وگاهی به تفکر دوم متمایل بود، اما نهایتا روشی که جمهوری اسلامی در سیاست خارجی انتخاب برگزید، طبق اصل 154 قانون اساسی است که از تعهد جمهوری اسلامی ایران نسبت به ‌حمایت از مبارزات حق‌طلبانۀ‌ مستضعفان در برابر مستکبران در هر نقطۀ عالَم سخن می‌گوید.