دست قایقران برجسته ایرانی در مسابقات کاپ جهانی از مدال کوتاه ماند. عادل مجللی که می‌توان گفت امید اول ایران برای کسب مدال در این رشته ورزشی است، دو بار در این تورنمنت به فینال رسید. یک بار در رشته کانوی یک نفره 200 متر و یک بار در رشته کانوی دو نفره 500 متر؛ به هرحال نتوانست روی سکو بایستد تا نگرانی‌هایی در خصوص نتیجه‌گیری او در مسابقات آسیایی که از اواخر مرداد آغاز می‌شود، به وجود بیاید. به همین‌دليل با این قهرمان پرتلاش ایرانی گفت‌وگو کردیم و او نیز که به نظر می‌رسيد، دل پُری از شرایط موجود دارد، مشکلات و نگرانی‌هایش را بي‌ريا بیان کرد. او حتی پیشنهاد حضور در تیم‌ملی لهستان را نیز پنهان نمی‌کند اما می‌گوید هیچ چیزی از پرچم سه رنگ کشورش مهم‌تر نیست.
مسابقات کاپ جهانی که در کشور آلمان برگزار شد، برای شماراضی کننده بود؟
پیش از این تورنمنت، یک اردوی 10روزه در برلین داشتیم و سپس به دویسبورگ رفتیم و درآنجا مسابقه دادیم. این مسابقات بد نبود اما چیزی که خودم انتظار داشتم نشد. چون 10 روز قبل از مسابقه قایق تخصصی خودم را نداشتم. در اردویی که بودیم و با آن شرایط تمرینی که داشتیم، نتیجه ای که گرفتم بد نبود اما هدف اصلی ما بازی های آسیایی است و ان شا ا... بتوانیم در جاکارتا نتیجه خوبی بگیریم.
فکر می کنید در بازی های آسیایی به مدال می رسید؟
تمام تلاشم را می‌کنم اما این ورزش، یک ورزش تایمی است و باید در رقابت قرار بگیرم تا رنک من مشخص شود اما به هر حال سعی می کنم نسبت به دوره قبل مدال بهتری بگیرم.
جدی‌ترین رقیبان شما درمسابقات آسیایی از کدام کشورها هستند؟
چین، قزاقستان و ازبکستان بسيار قوی و عنوان‌دار جهانی هستند.
از سطح آمادگی خودتان برای بازی‌های آسیایی راضی هستید؟
سال گذشته با اینکه خودم تمرین مي‌کردم، شرایط بهتر و از نظر آمادگی سطح خوبی داشتم. در بندر ترکمن شرایط خوبی برای تمرین مهیاست. سال گذشته پیش از مسابقات جهانی شاید در کل، سه ماه در اردو نبودم. خودم تمرین می‌کردم و توانستم مدال بگیرم. امسال با اینکه مربیان جدید آورند و به اردو رفتیم و با آن‌ها تمرین کردیم، هیچ چیزی مشخص نیست. نمی‌توانم بگویم در آینده چه می‌شود. خودم از نتیجه آلمان راضی نیستم و این مساله بدون شک عملکرد مربی را نشان می‌دهد.
یعنی مربیان جدید چیز جدیدی ندارند به شما یاد بدهند؟
مربی هرچه برنامه و تمرین می‌دهد، ما اجرا می کنیم؛ بنابراین اگر کسی نتیجه نگیرد، فکر نمی‌کنم اشکال از ورزشکار باشد. سال 2015 با مربی بزرگی کار کردم که ورزشکارانش مدال طلای دو دوره المپیک داشتند و از او توانستم چیزهای زیادی یاد بگیرم اما در حال حاضر نمی‌توانم چنین نظری داشته باشم.
شما یک قایقران شناخته شده در دنیا هستید؛سطح قایقرانی ایران را نسبت به دیگر کشورها چگونه می بینید؟
با وجود اینکه ازبکستان در مسابقات کاپ جهانی نبود وهمچنین تیم کایاک چین نیز در مسابقات شرکت نکرد، رنک خوبی به دست نیاوردیم؛ بنابراین اگر بخواهیم واقع‌بین و روراست باشیم، می‌توان گفت با این شرایط هیچ مدالی را نمی توانیم در بازی های آسیایی داشته باشیم. اگر قرار است یک مجموعه نتیجه بگیرد، باید ساختار درستی داشته باشد. اگر ساختار مشکل داشته باشد، بدون شک روی همه مجموعه تاثیر می گذارد. چهار سال پیش که مدال گرفتیم، نتیجه یک کارکرد و عملکرد خوب در گذشته بود. ورزش ما ورزشی است که باید مدام در تمرین باشیم. اگر یک هفته تمرین نکنیم، دو ماه عقب می افتیم. من، عادل مجللی، مدال قهرمانی جهان دارم پس در مسابقات کاپ جهانی نباید بدون مدال بمانم. من که مدال جهانی دارم نباید به اردویی بروم که 10 روز قایق نداشته باشم. هیچ کس 10 روز قبل از مسابقه قایقش را عوض نمی کند. من در این اردو و در این تورنمنت قایق تخصصی خودم را نداشتم و مجبور شدم از قایق شرکتی استفاده کنم که فقط یک بار داخل آن نشسته بودم.
نگاه فدراسیون به شما چگونه است؟ آیا به دغدغه های شما اهمیت می دهد؟
ببینید یک مربی آورده اند که حتی نمی‌داند من مدال جهانی دارم. دید مربی خیلی مهم است و روی عملکرد ورزشکار خيلي تاثیر می‌گذارد. یک مربی هست مانند مربی قبلی ماکه وقتی با او تمرین می کردم، این اطمینان را داشتم که پیشرفت می کنم، این اطمینان را داشتم که مدال می گیرم. یک مربی هم هست که نمی داند شما کجا بودید و چه کار کرده‌اید! بعد از اینکه مسابقه من را می‌بیند و من چهارم می‌شوم، تازه می‌گوید تو یک نخبه بودی! پس از این همه سال تمرین و تلاش او تازه فهمیده من نخبه‌ام؟! صدتا مانند من می‌توانند در ایران نخبه باشند مهم این است که برای آن ها کار شود. به نظر من در حق بچه ها ظلم می‌شود.
این مربی رزومه ای دارد؟
من از رالف هربرت شناختی ندارم. لوتار شفر طلای کایاک بازی های آسیایی را گرفته است اما سطح قایقرانی آسیا در آن زمان کجا بوده و الان کجاست؟ به او می گویم چرا تمرینات تخصصی سرعت به ما نمی دهید؟ می گوید اکثریت تیم ما 1000متر است! اگر اکثریت تیم 1000 است، پس چرا ما را به اردو می برید؟ بهتر نیست به خانه مان برویم؟ آیا یک دونده 100متر تمرینات دونده استقامت را انجام می دهد؟! بحث من این نیست که بروند فلانی را بیاورند؛ من می‌گویم مربی خارجی که به کشور ما می آید و روزی 200 یورو حقوق می‌گیرد، چرا برنامه تخصصی ندارد؟ او وظیفه دارد به هر نفر یک تمرین و برنامه تخصصی بدهد. اين مساله عجیب و غیرقابل قبولی نیست. باید برای بچه های سرعت و بچه های استقامت تمرین جداگانه داشته باشد. او پول مملکت ما را می گیرد و نباید تا این حد بی خیال باشد و بگوید اکثریت تیم 1000 است! دختران ما 500 و 200 دارند، کانوی ما 200دارد، پسران کایاک ما 200 دارند، در بخش دختران 1000 متر نداریم، فقط کایاک و کانوی 1000متر پسران داریم که در مجموعسه يا چهار نفر می شوند؛ با این حساب چگونه اکثریت تیم 1000زن هستند؟!
شانس شما که سرعتی کار می کنید، نسبت به قایقرانان استقامتی برای کسب مدال بیشتر است؟
نمی خواهم مقایسه کنم. ما همه یک تیم هستیم و به نظرم این درست نیست که بگوییم چه کسی مدال می گیرد و چه کسی مدال نمی گیرد.
تیمی که به جاکارتا اعزام می شود، چقدر شانس مدال دارد؟
ببینید، بقیه کشورها ننشسته اند که ما برویم آنجا و مدال بگیریم. تیم های دیگر خرج می کنند. شما اگر شب مسابقه به من 10میلیارد بدهید، نمی توانم چیزی را عوض کنم اما شاید پنج ماه پیش از مسابقه با دو میلیارد بتوان سرمایه‌گذاری خوبی کرد و نتیجه خوبی گرفت. دو نفره 200 متر ما وسط مانده است و نمی دانیم چه کار کنیم. ارنجی می‌دهند که مدال از گردن عادل مجللی در بیاید و به گردن دو آلمانی انداخته شود! یک سال تمام به سختی تمرین کردم چرا باید ارنجی بدهند که رزومه من زیر سوال برود؟ ما را برای 500 متر ارنج کردند در صورتی‌که برای ما مهم 200 متر است چون در بازی های آسیایی 500 متر نداریم. جالب است که می گوید«درست است من اشتباه کردم اما اگر مدال می‌گرفتی هم به تو جایزه نمی دادند!». مگر من برای پول پارو می‌زنم؟ لحظه ای که ورزشکار مدال می گیرد را با میلیاردها تومان نمی توانید عوض کنید. تمام تلاش‌مان این است که در بازی های آسیایی مدال بگیریم. برای عادل مجللی هیچ چیزی مهم‌تر از پرچم کشورش نیست. وقتی گوینده مسابقات جهانی می گوید عادل مجللی یک خطر جدی برای جهان است، یک خطر جدی برای سرعت جهان است، به خودم می بالم و وقتی روی سکو می روم به پرچم کشورم افتخار می کنم.
یک قایقران هست که شاید به دليل این شرایط از ایران رفت و در حال حاضر برای تیم ملی آلمان پارو می زند. آیا شما نیز چنین پیشنهادهايي داشته اید؟
بله. وقتی در لهستان تمرین می کردم، به من گفتند روی این فکر کن که بيایی و برای ما پارو بزنی. نمی خواهم از خودم تعریف کنم اما با توجه به رزومه ام، سطح خوبی دارم. ایران پتانسیل خوبی دارد و خیلی ها مانند من هستند که شب و روز تمرین می کنند و می توانند در این ورزش رشد کنند و موفق باشند. اما وقتی کوچک‌ترین چیزها را دریغ می‌کنیم، ورزشکار باید به چه چیزی دلخوش کند؟ شما ببینید با یک ارنج اشتباه و یک تصمیم احساسی، یک مدال را از تیم ملی ایران گرفتند!
امکانات و تجهیزات شما رضایت بخش و قابل قبول هست؟
بله. قایق و سایر تجهیزات‌مان خوب است. شرکت مکین دریا در این چندسال برای من سنگ تمام گذاشته است. چه در سختی ها و نتایج بد و چه در شرایط مساعد و نتایج خوب. جا دارد از مدیران این شرکت تشکر کنم که همیشه و در همه حال حامی من بوده اند. مشکل ما تمرینات‌مان است و این مساله باید درست شود. امیدوارم در مدت باقی مانده تا بازی‌های آسیایی، بتوانیم به آمادگی خوبی برسیم تا از جاکارتا دست خالی بازنگردیم.
