رمضونیه، آداب انت الغوث، سحرخوانی و الوداع‌خوانی ازجمله رسوم فرهنگی است که شور و شوق رمضان و حضور در میهمانی خدا را در دل‌های مؤمنان این خطه بیشتر کرده است. سفره‌های سحری و افطاری در جنوب فارس بوی برکت و نوع‌دوستی می‌دهد. زنان و دختران لارستانی با پخت انواع نان و حلوای محلی هم‌سفره خانواده خویش را رنگین می‌سازند و هم در شب‌های جمعه و شب‌های معنوی قدر به‌عنوان خیرات به نیازمندان می‌دهند و خیرات می‌کنند. مقراضی، یغدر و حلوای برنج از حلواهای محلی و نان تَپ تَپی، شُل شُلو، بالاتُوه، لیتَک و گَپُک از نان‌های محلی است که زینت بخش سفره‌های روزه‌داران لارستانی است. شب‌های رمضان در خنج از منازل نوای قرآن‌خوانی به گوش می‌رسد و بانوان روزه‌دار خنجی یکجا جمع می‌شوند و نماز تراویح و قرائت قرآن برگزار می‌کنند. کسانی که خواندن قرآن را می‌دانند، به‌‌نوبت «ریالران» می‌خوانند و به آن‌هایی که قرآن خواندن بلد نیستند قرآن می‌آموزند. در مساجد خنج نیز حلقه‌های تلاوت قرآن، معمولاً هر حلقه از 7 نفر تا 10 نفر، تشکیل می‌شود که به‌ترتیب به تلاوت قرآن می‌پردازند و در این میان فردی که به سوره اخلاص برسد باید شیرینی بدهد و همه بر این باورند که همه اجر و پاداش یک ختم قرآن به او می‌رسد.
وداع با ماه میهمانی حق نیز در جنوب فارس با آداب‌ورسوم خاصی برگزار می‌شود. هفت روز پایانی رمضان در اِوَز هوایی دیگر دارد، مؤمنان اوزی که با خلوص رمضان را روزه‌دار بوده‌اند، با شور و هیجان ماه نزول قرآن را وداع می‌کنند و یک‌صدا می‌خوانند: «الوداع، الوداع، الوداع شهرُ نور والغفران!»
